Rondje Egmond

Ergens, tijdens de marathon van Rotterdam, sloeg een mij volslagen onbekende man me de arm om de schouder. “Lach even, ik wil met je op de foto” De fotograaf was Ruben, mij wel bekend. De onbekende man was de vader van Ruben. Een leuk moment. Sr was bezig met zijn debuut op de marathon (wat nou 50+er?)

Vandaag stond deze sr (Cor) bij me op de stoep. Er stond voor mij een 30+ loopje op de agenda en Cor zou ook aanpikken. Ruben gaat iets te snel voor de doorsnee loper. Bij mij aanhaken kon voor Cor geen probleem zijn. Edwin was er ook al op tijd, het wachten was nog even op Martijn.

Even na acht uur gingen we op weg. Het was droog weer en het zou ook grotendeels droog blijven. Gewoon heerlijk weer om de lange duurloop te doen. Overigens zou ik die toch wel doen, ook als het zou regenen. Waarschijnlijk geldt dat voor ons alle vier.

Van huis uit moeten we even wat wijken door maar al vrij snel liepen we in het tuindersgebied in de rust. Na vier kilometer gingen we het duiserervaat binnen en daar heerst echte rust. Ik moet zeggen dat ik meteen vanaf de eerste kilometer een leuke klik had met Cor. We praatten en renden achter elkaar door. Ongeremd. Achter ons was dat het zelfde met Edwin en Martijn. Van Ruben had ik nog de waarschuwing meegekregen zijn pa heel te houden. Nou, ik had een tempo van 5:45 in het hoofd. Regelmatig moest ik aan de handrem trekken. Cor weet van wanten en rent er lekker op los.

Zonder al te veel moeite zaten we op een gegeven moment in Egmond, zagen in de verte de Abdij aan de horizon en bogen we weer terug richting Bakkum. De helft zat er al op. Pas in Heemskerk, op de terugweg, kregen we een fikse bui op onze hoofden, die ook zo weer voorbij was.

Eenmaal het duin uit hadden we nog maar iets meer dan vier kilometer voor de boeg. Pas daar werden we allemaal wat stiller, en stiller..

Precies drie uur hadden we gelopen toen ik de klok stilzette. 31,29 km in de benen. Het was welletjes voor vandaag.

Wat een rijkdom als je dit kan doen!

Read Full Post »

Tijd en snelheid

Het was tijd voor een nieuw klokje.

Toen ik begon met hardlopen had ik er geen. Het was ook totaal niet belangrijk. Het was een kwestie van de deur achter je dicht trekken en beginnen aan een rondje. Of ik reed elke woensdag naar het duingebied om er met Aad ongeveer een uurtje vol te maken. Hoeveel kilometer liepen we dan? Geen idee. We gokten op 12km, naief als we waren. Van mijn moeder kreeg ik op een gegeven moment een heus sport horloge. Er zat een stopwatch op. Daarmee konden we in elk geval precies noteren hoelang we onderweg waren geweest. Maar daarmee was nog niet echt duidelijk welke afstand er was gelopen, hoe snel en laat staan dat er doelmatig een training gedaan kon worden met een duidelijke afgebakende snelheid.

Ach, het was ook niet echt een thema voor Aad en mij. We zochten mooie rondjes uit in het duin en genoten van de omgeving. Een minuut eerder of later terug..so what? Toch begon ik op internet de routes na te trekken. Verhip, die route staat niet voor 12km maar voor slechts 10km. En, een ronde die me zo heel groot leek bleek slechts 16km. Maatje Bart deed op een gegeven moment afstand van zijn Garmin Forerunner 110. Voor een prikkie kon ik die overnemen en prompt ging ik anders trainen. Nu zag ik de snelheid tijdens het lopen en exact hoeveel kilometer en in welke tijd ik dat op een avond wegwerkte.

Vorige week besloot ik een nieuwe te kopen. Een die iets sneller zou reageren op tempoverschillen èn het leek me ideaal om er een interval in te kunnen zetten. Een alarm zou dan waarschuwen wanneer een x aantal minuten (of een afstand) voorbij zou zijn. Mijn try out was afgelopen zondag met de #020groep. We hadden een pittige klus te doen met vijf blokken van 12 minuten in marathon tempo. De vorige keer deden zes blokken van 8 minuten. De lat lag dus iets hoger. Niet tè hoog. Het was immers niet de bedoeling dat we boven onze macht zouden lopen. Inderdaad gaf het horloge na elke 12 minuten een signaal, en ook weer na 6 minuten hersteltijd. Het geeft daarmee alle ruimte om of om je heen te kijken óf om je op het lopen te concentreren.

Overigens, de training was zwaar, aan het eind konden we de finish wel naar ons toe trekken. De sfeer was weer goed. We kennen elkaar inmiddels goed en dat is goed te merken aan de opmerkingen onderweg.

Een zware training, maar ik had er geen last van. De benen lieten wel iets merken de dagen erna, maar het mocht geen naam hebben. Op de interval avond moest ik behoorlijk hard werken om de groep bij te houden. De interval had ik verkeerd geprogrammeerd. Het klokje maakte geen fouten,  de programmeur dus wel. Onderweg moest ik dus niet naar de aanwijzingen kijken maar zelf even aftellen. Een les.

Vanmiddag zette ik er geen interval in. Het moest zonder kunnen. Lekker eerst 4 kilometer op duurlooptempo en dan 3 x 2km op marathon tempo. Dat het de eerste 3km niet vanzelf gaat weet ik inmiddels wel. Ik trek me er niets van aan en loop gewoon door. Toch voelde het zwaar. Of iemand mij  doormiddel van een elastiekje tegenhield. Toch probeerde ik bij de 4de kilometer een versnelling in te zetten. Dat had 5:10 moeten worden. Op mijn horloge kroop de snelheid naar de 5:40, elke kilometer zakte de cijfers met 5 seconden. Ergens op de Dorpsstraat in Assendelft liep ik op een snelheid van 5:20. Het voelde aan alsof ik met de laatste kilometer van de polderloop in de Kwakel bezig was. Ik liep me uit de naad! Vloeken doe ik niet maar het begon wel te roken uit mijn oren geloof ik. Wat een werk voor die 5:20 die bij mij toch normaal gesproken niet zwaar valt. Het begon inderdaad wat makkelijker te worden. Ik besloot het te proberen vol te houden tot de 11e of 12e kilometer. Dat werd uiteindelijk de 13e kilometer. De cijfers bleven keurig op de 5:20 staan. Daarna zakte het mondjesmaat terug maar kwam niet boven de 5:35.

Het kon gewoon niet kloppen. Er was iets mis met dat horloge. Snel downloade ik de gegevens om te kijken wat nu werkelijk mijn snelheid was geweest. Ja hoor, op zijn snelst (dus op de Dorpsstraat) liep ik 4:02! Vandaar dat het zo vreselijk zwaar aanvoelde. Ik hoop dat dit een eenmalige pesterij is van mijn Garmin!

Read Full Post »

Langs de Crommenije

Ik noem het maar de krenten in de pap, het neusje van de zalm of het toefje slagroom op de Irish coffee; de lange langzame duurloop. Vandaag had ik voor mezelf de eerste 30km op de agenda gezet. Als het moet dan doe ik dat alleen. Maar, mensen die me kennen weten dat ik toch heel slinks probeer mensen mee te krijgen. Het leek wel of ik er deze keer weinig moeite voor hoefde te doen.

Binnen mijn eigen loopgroep gaat Martijn straks in oktober debuteren op de marathon. Hij had met die beslissing ook meegegeven dat hij met name de langere lopen met mij mee zou gaan. Dus ook deze eerste 30er. Michel hoorde erover op twitter en liet doorschemeren er ook interesse in te hebben. Hij zag wat op tegen 30km. Dan toch liever met wat loopmaatjes. Als laatste haalde ik vrij gemakkelijk Onno binnen. Onno was nog niet toe aan 30km maar wanneer hij iets later zo aanhaken, en dus ook weer iets eerder zou uitstappen dan kwam hij op ça 21km uit. Ik bedacht dat wanneer hij de auto bij fort Veldhuis zou zetten dat hij ongeveer aan die afstand zou kunnen komen. Al vrij snel ging Onno er in mee.

Vanmorgen stond even na 9 uur Michel bij me voor de deur en we talmden niet maar gingen meteen de Aagtendijk op richting het punt waar normaal op dinsdagavond mijn DEM-maatjes staan, en nu Martijn stond te wachten. Eigenlijk vind ik de route vanaf daar al mooi. Deze route staat in mijn hoofd als een pareltje. Verkeersluw en zelfs grotendeels autovrij. Bij fort Veldhuis stond inderdaad Onno op ons te wachten. Ik grapte dat het toch wel vreemd moet hebben aangevoeld; wachten op een vage parkeerplaats op drie bezweten mannen. De toon was gezet. We liepen lekker ontspannen kletsen en zeker ook genietend van de omgeving de kilometers weg te werken. 30km is een hele lap om af te leggen. Maar zo, met een koppeltje, en over deze route is het werkelijk geweldig om te doen.

Tussen de weilanden door, langs mooie huizen en langs het bijna onopmerkbare riviertje de Crommenije liepen we op het Uitgeestermeer af. Daar ben je als loper in je element. Een smal verhard pad met ruim uitzicht over water en weilanden.

Het is ook het grootste gedeelte van de route die uitkomt in het plaatsje Krommeniedijk. Een beschermd dorpsgezicht is me ooit verteld tijdens de run van AV Lycurgus die hier ook doorheen loopt.

Het kwam nagenoeg precies uit zoals ik het had uitgestippeld. Eenmaal terug op die ‘vage’ parkeerplaats had Onno 21km in de benen. Martijn was afgeslagen naar zij eigen woonwijk. Michel en ik moesten nog even door.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik op dat moment wel even begon te voelen dat ik de dag ervoor 13,5km had gelopen met de duinloopgroep. In het begin van de loop van vandaag moest ik Martijn iets terugfluiten en het tempo wat terugdringen. Nu moest ik een enthousiaste Michel temperen. Alleen al omdat bij mij de snelheid er uitraakte. De insteek was overigens de 30km af te leggen in een snelheid tussen de 6:00 en 5:45 per kilometer. Dat is ons gelukt; lachend en genietend, pratend en ook zwijgend. Mooie sport!!

Read Full Post »

Polderloop De Kwakel

Vorig jaar liep ik eindelijk een 10km onder de 45 minuten.  En voor het eerst liep ik toen met een haas (Marcel Jaeger).  Het lopen gaat me goed af, ik ben fit en mijn uithoudingsvermogen is goed. Dé tijd om weer eens te proberen die 10km iets sneller weg te werken. Helaas, voor mij, was Marcel niet als haas beschikbaar. Marek die in Schoorl mijn haas was wilde me graag bijstaan, maar ook hij was niet beschikbaar. Dan zou ik het alleen moeten doen. En waarom ook niet?

Binnen mijn groep vroeg ik of Joost zin had mee te gaan. Dat had hij wel. Edwin ving het op en had er ook oren naar. Nieuwkomer in onze groep Dave ook en daarmee waren we met vier lopers. De polderloop in De Kwakel is een avondloop. Vorig jaar regende het bijna onafgebroken. Nu was het aan de warme kant. In de auto keek ik al even op de thermometer. 21°..Het was nog geen acht uur. Het zou vast wel minder worden.

Ik had aangegeven op tijd er te willen zijn. Inlopen is voor een afstand als deze voor mij onontbeerlijk. Bij een 10km moet er vanaf de start meteen wat gebeuren. Zeker wanneer je een tijd wil verbeteren. Je kan dan niets laten liggen. Met zijn vieren zochten we een rustig weggetje om er wat in te lopen, te huppelen en, zoals Dave zei, om de hartslag alvast wat mee te laten werken. Dat klopt wel. Zo vanuit het niets wegrennen en je top zoeken; dat is geen doen.

Het was best druk. Later in de uitslagenlijst zag ik dat er 615 deelnemers waren op de 10km. En dat op een zomeravond! Meteen met de start had ik de gang er in. Ik zag op mijn klokje dat ik een tempo van 4:30 te pakken had. Ik besloot dat zo lang mogelijk vol te houden, liever nog iets sneller. Dat betekent volhouden, volharden en niet afzakken. Het betekende ook dat ik met dat tempo al vrij snel uit de drukte was. Even wat inhalen en eenmaal het dorp uit hadden we de ruimte. Ergens op het parcours moesten we op dezelfde weg terug na een scherpe draai. We keken daardoor de mensen achter ons even aan. Al meteen zag ik Edwin en ook niet zo heel veel later knikte Dave naar me. Dat ging goed, de jongens zouden ook een leuke tijd gaan neerzetten vermoedde ik. Joost zag ik ook vrij snel maar contact maken lukte niet. Ondertussen begon ik het behoorlijk warm te krijgen. Zo warm dat ik niet echt sneller durfde te gaan. Voor mijn gevoel zou dat wel moeten kunnen maar. Iets in me waarschuwde dat niet te doen. Warmte en kou deren me over het algemeen niet, nu vond ik het benauwd. Het moest maar bij dit tempo blijven. Voor 10km zou ik dat wel redden. Het water bij de drink posten liet ik voor wat het was.

Bij de 8km zag ik dat ik toch wel iets moest gaan versnellen om in elk geval in de buurt van mijn pr te komen. Een pr lopen…dat zou op het randje worden. De laatste km duurde heel lang. Een leuk idyllisch weggetje achter een dijk. Mensen zaten op hun gemak op een stoel naar ons te kijken met een kop koffie of een biertje in de hand. Die finish leek wel erg ver weg.

Het lukte om nog wat snelheid er uit te krijgen maar wat was ik blij dat het klaar was. Een 10km is toch niet echt mijn afstand. De voorkeur gaat zwaar uit naar minstens 10 mijlen!

Terwijl ik stond uit te blazen en bij te komen en het zweet werkelijk van alle kanten uitbrak kwam Edwin ook aangestormd. Die zat behoorlijk dicht achter me en bleek een vette pr te hebben gelopen.

Het wachten was nog op Dave en Joost die vlak na elkaar over de streep kwamen, beiden ruim binnen de 50 minuten.

Het is erg leuk om met lopers waar je wekelijks een training mee doet een dergelijk evenement op te zoeken. Gezellig onderweg, en zeker ter plaatse ook stimulerend!

Dave, Edwin, Martin & Joost

Martin 44:55

Edwin 45:58

Dave 48:12

Joost 49:12

Polderloop De Kwakel- 615 deelnemers op de 10km

Read Full Post »