“Veel plezier op Schier!”
Niels was de eerste die mij een Whatsapp stuurde op de ochtend van vertrek. Hij voelde feilloos aan wat mijn doel was daar op Schiermonnikoog.
Al lang had ik dit loopje in het vizier. Sommige lopers dromen van een marathon in New York; ik dus absoluut niet. Juist dit soort ‘kleine’ loopjes trekken mij enorm. Net zoals de 10 em in Woudenberg of de 10 em in Schagen. Niet te druk en in een mooie omgeving. Het lukte mij nooit om in te schrijven voor deze loop op dit mooie eiland. Of ik was te laat, of het kwam niet uit. Maar deze keer was het raak. Ik vroeg Lia meteen een paar dagen vrij te plannen op haar werk. Schier is net even te ver om het op een dagje te doen. En vooral, te mooi om er zo kort te zijn. Een lang weekend zouden we ervan maken.
De week voor de loop begon men nog over mijn doelen aldaar. Niels: op 4’50” kan toch wel? Johan: 5’00” moet toch wel kunnen?
Nee.
En Nee.
Talloze malen riepen bijvoorbeeld Annelies, Yvonne of Wendy mij na dat ik moest genieten. Na Woudenberg en Schoorl, eerder dit jaar, had ik al aangegeven dat ik dat op Schiermonnikoog zeer beslist zou gaan doen. Geen boodschap aan een eindtijd, geen ‘moeten’ maar lekker lopen en vooral lekker om mij heen kijken. Zonde om met een bloedgang over dat eiland te draven.
Het was best druk in het dorpje. Veel lopers. Maar met een goed georganiseerde start. De 5 km, de 10 km en de 10 em startten allemaal op andere tijden. Geen moment liep men elkaar in de weg. Wat een mooie route! Even door het dorp, dan richting het strand. Zou het? Ja en nee. Het strand daar op Schier is zeer breed. We liepen langs de duinrand op een soort karrenpad richting de vuurtoren. Links van ons was er bruingeel helmgras. Een Rien Poortvliet-achtig landschap. Je zou er elk moment een fazant of patrijs verwachten. En ver daarachter de zee. Een niet heel gemakkelijk stuk om te lopen.
De klim naar de vuurtoren was tekenend voor een gedeelte wat erna zou volgen. Klimmen en dalen, en dat steeds vrij kort op elkaar. Nergens vlak, geen moment rust voor de benen. De heuvels lagen vrij kort op elkaar. Zelfs nu, de lente moet immers nog beginnen, is het er mooi. Aan het einde van het heuvelachtige gedeelte sloegen we rechtsaf om met de wind in de rug aan een ‘lange’ rechte weg te beginnen. Recht ja, maar vlas plat. Daar ergens ontmoette ik een sympathieke Friese hardloper. We raakten aan de praat. Waarom ook niet? Lopen en genieten. Alsof het een duurloopje is. En daar kan een praatje ook bij. De man uit Bolsward had het ook reuze naar zijn zin. Inmiddels waren we in het bosrijke gedeelte terecht gekomen. Gerke liep net iets buiten zijn comfortzone maar hij wilde eigenlijk wel bij mij blijven lopen.
Gerke had een gedeelte van het parcours verkend welke ik nog niet kende. Net buiten het dorp moesten we nog om een meertje heen lopen. Ik ken dat gedeelte wel. Maar was me er nog niet van bewust dat ook daar weer geklommen moest worden. Inmiddels hadden we er een leuk tempo in gekregen. Al pratend. Mijn voorstel was om nu ook de loop samen af te maken. Ook samen over die eindstreep. Gerke wist niet of hij dat voor elkaar zou krijgen. Natuurlijk wel!
Bijna aan het eind, nog een klim de dijk op. Aan de kant van de Waddenzee er weer af, en ja, om weer in het dorp te komen moet je toch echt weer die dijk op. Daarna nog 500 meter. Gerke en ik moesten nog even tegen de wind in. Hij liep dat stuk even achter mij, maar bij de finish, naast elkaar.
De Monnikkenloop biedt de loper een prachtige kijk op het eiland: fietspaden, de vuurtoren, heuveltjes, strand, de Waddenzee, de Noordzee, bos, dorp en het meertje.
Mooi!
martinvannoort 