Het is mijn maatjes niet ontgaan dat ik flink baalde van mijn Apeldoornse loopje. Niels is al naarstig op zoek naar een leuk loopje in Friesland. Onno en Remco informeren zo nu en dan voorzichtig hoe het gaat. Tja, ik zit niet echt thuis te bokken of zo, maar ik had wel even behoefte aan een ongecompliceerd rondje lopen. Zonder uitstapneigingen of iets dergelijks.
“Maar wat ben je zondag van plan?”
Edwin en ik waren aan het appen, over lopen en wat privézaken. Te veel om via whatsapp te bespreken. Dan kan je maar beter even de schoenen aantrekken en samen een rondje pakken. Dus, Edwin en ik reden door de regen naar ons startpunt in de Heemskerkse duinen. Vlak na het afspreken deze week, beseften we dat we elkaar na ons marathonavontuur in Noorwegen niet meer hadden gezien. Dat was veel te lang geleden. Het is ook ruim een uur lang niet stil geweest tijdens het lopen.
Op zich ben ik niet zo erg gek met mijn trailschoenen maar ik vermoedde dat het erg drassig en glibberig zou zijn daar in de duinen. En dat was ook zo. Ik ben achteraf blij dat ik juist die schoenen had aangetrokken. De route, grofweg in de planning, had zowel verharde als onverharde ondergrond. Te beginnen met vooral onverhard. En dus, veel glibberdeglibber in het begin. Op een gegeven moment moesten we zelfs het pad verlaten en het bos in omdat onze weg onzichtbaar was door een flinke plas water.
En verder, het liep heerlijk. We konden beiden even ons verhaal kwijt. Nu ik dit schrijf weet ik eigenlijk niet eens meer of het vanmorgen regende of niet. Er stond wel een flinke wind, zuid-zuidwest. Dat merkten we toen we parallel aan het strand richting Castricum liepen. Het was gewoon een zaak van de benen optillen, de wind deed de rest. Het was ook het enige stuk verharde weg wat ik had uitgekozen. Daarna weer snel het bos in, via de Slingerweg en met Kijkuit als keerpunt weer terug naar de auto’s.
Het is voor mij nu even de sleutel voor mijn zondagse duurloop. Zorgen voor aangenaam gezelschap, wisselende ondergrond en genieten!
martinvannoort 