En verder

Voor de mensen die zich afvragen of ik nu in zak en as zit:
nee hoor. Zeker niet!
Kennelijk was het de juiste beslissing op het juiste moment.
Even niet meer van die lange enden.
Het is mooi geweest. Pakweg 10 marathons, sinds oktober 2010.
Natuurlijk er zijn lopers die er al 25 op hebben zitten, of 50 of…
Ik zeg: mooi! Veel plezier!
Het lijkt wel of ik mijn afstand hiermee heb terug gevonden; de halve marathon.
Een mooie afstand. Net als de 10 Engelse mijlen. Binnen dit gegeven wil ik de komende tijd gaan werken.

Op zondag loop ik tegenwoordig al lang niet meer alleen. Zelfs niet meer als duo met Dave. Inmiddels is er een groepje ontstaan waarmee ik op zondag de duurloop doe. Ja nog wel de duurloop. Onmisbaar in mijn weekschema. En als het even kan overgoten met een ‘sausje’.
Afgelopen zondag zag het er naar uit dat ik alleen aan de bak moest. Alle lopers hadden even wat anders.
Geen probleem, op mijn programma stond ongeveer 20 km. De route die ik in het hoofd had, hoort bij mijn favorieten. Overzichtelijk, open, en een mooie vlakke weg.
Op het laatste moment diende Paul zich aan. Hij wilde mee.
Nou daar was ik dan mooi klaar mee. De snelste man van de woensdagavond, en soms de dinsdagavond. Dat werd dus werken geblazen.
Het werd een mooie loop. Zo met zijn tweeën is het fijn lopen. De één voor de ander vertelt wat, en beiden, ieder op zijn eigen manier, was ook met het lopen bezig. Paul hiel zich keurig aan het programma, of het tempo wat ik in het hoofd had. Alhoewel, ik had iets langzamer in het hoofd. ‘Rustige’ 2500 meters wisselden we af met een 500 meter ‘iets vlotter’.
Het rustige werd iets minder rustig, het iets vlotter werd vlot.
Nou ja, we bleven door kletsen, dus het kon. We hielden het goed vol.
Onderweg wees ik op een huis: “daar woont Jaap, dat is een snelle loper”
We waren nog niet de bocht om of ik zag Jaap in de verte boven op de dijk op ons af denderen. Ja, dan moet ik even stoppen. Deze man kan ik niet voorbij lopen.
Ik vroeg meteen even naar zijn Spaarnwouderun. 10 km , in 36 minuten. En dat op zijn 62ste…
Pauls ogen werden twee keer zo groot.
Een mooi perspectief!
Ik in zak en as. No way!

Read Full Post »

Spaarnwouderun

Deze week leek het mij verstandig om te proberen te ruilen met mijn trainerscollega Ans. Zij M2, ik M1.
Op die manier zou ik mezelf wat sparen om in Spaarnwoude een mooie 30 km neer te zetten. Ans, de lieverd, ging er meteen mee accoord, en kwam zaterdag warempel met de mountainbike naar de training. Vanaf de fiets zou zij M2 de training geven.
Zo ging ik aan de loop met M1. Met plezier. Overigens heb ik plezier in élke groep. Nooit gebrek aan motivatie. Heerlijk door de duinen rennen. Altijd een mooie zaterdag!

Vanmorgen ging ik op mijn gemak naar Spaarnwoude, van plan lekker rustig de 30 km te lopen. De start was pas om elf uur. Alle tijd dus.
Ter plaatse liep ik al snel Ans tegen het lijf, met haar trouwe sportmaatjes.

In het startvak meer bekenden zoals Dave en Edwin.
En dan eindelijk die start. Op zich liep ik lekker. Samen met een mij onbekende man uit Zoetermeer. Zo nu en dan wat pratend, maar veelal zwijgend. In mijn herinnering zat er maar één heuvel in. Was het parcours veranderd? Waar kwam anders die tweede heuvel vandaan?
Bij de tweede ronde had ik ineens erg veel moeite met die heuvels. Inmiddels was Edwin bij mij komen lopen.
Edwin naast mij is fijn. Hij loopt lekker. We kletsten wat. Maar ergens in mij knaagde er iets. Ik zag mijn tempo behoorlijk omlaag tuimelen terwijl mijn gevoel meer hoorde bij een veel hoger tempo. Dit klopte niet. De verhouding klopte niet. Nou ja, doorzetten. Ik moet toch 30 km lopen in verband met die marathon in April.
Als ik afhaak gaat die marathon wel erg penibel worden.
Moeten? Moet ik echt 30 km lopen?
Getver. Ik zag als een berg tegen die derde 10 km op. Met weer die smerige heuvels.
Moeten??
Ineens hakte ik ook een knoop door.
Nee, ik moet niks. En meteen ook meldde ik het Edwin.
“Ik stap zo uit”
Het was mij ineens behoorlijk gaan tegen staan.
Motivatie is bij mij altijd aanwezig, Ik ben altijd gemotiveerd. Nu niet. Het was ver te zoeken.
“En Zeeuws-Vlaanderen ga ik ook niet doen”
Edwin vroeg of ik dat ter plekke besliste.
Ja. Niets voor mij. Maar zo ging het.
En toen het hoge woord eruit was voelde ik mij bevrijd. Lichter.
Het tempo ging zelfs weer omhoog.
De benen voelden fris en het lopen ging makkelijk.
Maar er was geen enkele twijfel. Geen derde ronde. Geen 30 km. En ook geen marathon.
Mijn hoofd is vol.

Op de parkeerplaats stonden Anja en Jan mij zeer verbaasd aan te kijken.
Maar alle begrip.
Jan had het verleden week in duin al gezegd. Jij hebt teveel aan je hoofd, je bent in je hoofd ook nog eens aan het werk.

Het is nu even goed zo. Voorlopig is een halve marathon ver zat.
De hele marathon gaat uit de agenda.
De stap, de beslissing voelt goed. Wetend dat ik nu nog mijn motivatie zal hebben bij de trainingen, met of zonder groep. En dat is mij lief.

Read Full Post »