Marathon lopers

Wanneer kan iemand zich een marathonloper noemen? Wanneer je er één hebt gelopen? Of wanneer je er bijna het hele jaar mee bezig bent?

Na Stockholm had ik mezelf rust opgelegd. Geen gekke dingen met snelheden of afstanden. Wél ben ik nogal spontaan vorige week naar Friesland gereden om samen met Niels wat loopmaatjes aan te moedigen die zich door de regen ploeterden tijdens de Slachtemarathon. Het prikkelde. Ik had er graag tussen gelopen. Voor mij zou dat toch niet goed zijn, zo snel na een marathon in Zweden die best wel veel van me heeft gevergd.

Al enkele jaren loop ik mee met de Marquetteloop in mijn eigen dorp. Dit jaar sloeg ik die dus over. Voor mij geen 21 of 14km. Helemaal niets doen is nou ook weer zo wat. De schoenen trok ik af en toe wel aan, maar de rondjes waren kort en het tempo lag vooral gemakkelijk. Vorige week, tijdens de Marquetteloop liep ik met Bart op een middentempo ça 16km door de polder. Dat was dan weer eens een afstand die ergens op ging lijken. Donderdag deed ik 10km op tempo. Ik probeerde in de buurt van mijn pr te komen. Het was even hard werken maar het ging me redelijk goed af.

De loop van vandaag zou ik het begin kunnen noemen van mijn training voor de eerstvolgende marathon. Amsterdam! En ik heb er behoorlijk veel zin in. Dus weer een marathon. Deze afstand is voorlopig even de baas over mijn loop agenda. Amsterdam heb ik geboekt. Zodra het kan, zal ik me gaan inschrijven voor de marathon in Tromsø. Het zou nog best eens kunnen dat ik tussen die twee in nog een andere marathon prik..

Vandaag stond er 22,5km op het programma. Loopmaatjes Edwin en Onno van de #020groep hadden zich gemeld om mee te lopen. Zij wilden ook een afstand maken, in een rustig tempo. Dat kan je dan maar beter met zijn drieën doen. Het werd een loopje door de rustige duinen en door een onophoudelijke regenbui. Geen van ons maakte daar een punt van. We liepen kletsend en kledderend door miezerige buien en ieder voor zich genoot van het lopen. Beide heren gaan overigens ook mee naar die midsommernatts marathon in het verre noorden van Noorwegen.

Volgende week hebben we een tweede sessie van de #020groep. Allen trainend voor de marathon van Amsterdam. Ieder met een eigen doel. Van debuteren tot het lopen binnen een bepaalde tijd.We zullen hetzelfde parcours als vandaag gaan lopen, zij het dan niet langzaam maar met tempo blokken. Even lekker stevig doorlopen.

Ben ik een marathon loper? Ik geloof het wel.

Read Full Post »

Evaluatie Stockholm marathon

Ik struikelde bijna door zijn ietwat onhandige manoeuvre om weer vanaf de drinkpost tussen de lopers te komen. “You again?” Hij schoot in de lach en stak me al rennend zijn hand toe. En zo moet het ook. We hadden al even samen gelopen. Dan maar elkaar voorstellen ook. Ergens in Stockholm was ik op hem ingelopen. Hij had een jasje aan met Iamsterdam op de rug. Ik sprak hem in het Nederlands aan maar hij bleek een Londenaar te zijn. Een ervaren marathon loper (dit was zijn 12e) die in mijn tempo liep. Even voor de drinkpost was ik hem uit het oog verloren. Nu beslisten we zonder al te veel woorden om samen verder te gaan. Onze tempo’s waren gelijk. Helaas, aan het eind van de lus buiten de stad, raakten mijn veter los, en vlak daarna nog eens. Daar ging mijn loopmaatje…

Na de marathon kwamen er veel vragen op mij af in de zin van : “heb je een pr gelopen?” “Was je tijd goed?”

De term pr, of het idee goed te lopen was in dit geval niet van toepassing. Al snel na de start was me duidelijk dat het een zaak van volbrengen was geworden. Doorlopen en niet afhaken. Nu is opgeven of afhaken niet iets wat bij mij opkomt. Ons hotel lag op de route van de marathon. Twee keer zouden we er langs komen. Géén van beide keren was er de aanvechting eruit te stappen. Geen denken aan. Naar deze marathon toeleven, naar Stockholm afreizen en dan de klus niet afmaken? No way! Of liever gezegd:  Nej takk!

Het halen van een pr is op dat moment geen item meer. Het doet er niet toe. Heel blijven wel. Uitlopen en heel blijven. Uiteraard was ik er wel heen gegaan met een bepaalde strategie in het hoofd. Die paste ik een beetje aan. Meer niet. Mijn doel werd om het zo goed mogelijk te doen, proberen een tempo aan te houden.

“je hebt het toch wel leuk gehad?” “was het een mooie reis?”

Op dat soort vragen kon ik net na terugkomst geen antwoord geven. Ook de dag erna nog niet. ‘Leuk’ en ‘mooi’ zijn woorden die je niet bedenkt bij de strijd die je als loper moest leveren. Langzamer lopen, een optie die iemand aangaf, had niet uitgemaakt. De harde wind bleef, het water bleef van alle kanten op ons af komen. En koud bleef het ook. Langzamer lopen zou vanwege de koud zelfs niet fijn zijn geweest.

Kijk ik nu terug op een teleurstellend marathon uitstapje? Nee. Het was voor mij een voorrecht om dit eens in Zweden te kunnen doen, het was goed om dit met twee loopmaatjes aan te pakken en door de regen heen heb ik een stad gezien waar ik heel graag eens een tweede keer heen zou willen. In mijn vorige blog is te lezen dat het uiteindelijk was begonnen met het zoeken naar iemand met wie ik mijn Zweeds wat kon oppoetsen. Tijdens de dagen in Zweden bleek mijn kennis van die taal niet eens zo diep weg te zijn gezakt. Al vrij snel kon ik gesprekjes aangaan met zweden en na verloop van tijd ging me dat steeds makkelijker af.

“Heb je evengoed lekker gelopen?”

Nou nee. Van loopplezier was zeker geen sprake. Daar was het net even te zwaar voor. Tijdens het napraten met Joost en Ineke begon ik over de man met de hamer. Die had ik helemaal niet gezien. Ineke barstte in lachen uit. “Die was de hele weg bij me!”  Kennelijk was ik zo bezig met het vasthouden van mijn tempo en het doorzetten naar de volgende registratie mat, dat ik daar geen ruimte meer voor had. Ook zou ik kunnen concluderen dat ik goed heb getraind, al vanaf begin dit jaar. Ik nam ruim de tijd voor deze marathon, deed meer lange duurlopen en op aanraden van Richard zelfs een complete marathon er tussen door in een wat behoudender tempo.

In die zin kijk ik niet met ongemakkelijke of teleurstellende gevoelens terug op wat er op loopgebied achter me ligt. Integendeel. Ik voel me rijk dat ik het heb kunnen doen. Ik heb kunnen genieten van het lopen. Vol goede moed ga ik in de loop van deze maand weer rustig aan wat lopen om op 1 juli met de volgende marathon in het hoofd aan de trainingen te beginnen!

“Zou je het nog een keer doen?”

Ja, ik boek zo weer een marathon in het buitenland. Niet alleen. Maar met loopmaatjes. Die heb ik al weer gevonden, en het doel ook! Een mooi vooruitzicht.

Thuis zinde het me niet dat ik die Londenaar was kwijtgeraakt. Na een korte zoektocht op internet had ik hem al te pakken. Hij reageerde zeer snel op mijn mail. Onze ervaring is gelijk. Onze doelen hebben we ook allebei al lopend bijgesteld.

….At least I guess we’ll never forget this experience and are all the stronger for it….

Waarvan akte!

Read Full Post »

Stockholm marathon

Ruim een jaar geleden zocht ik contact met een Zweed om mijn wat weg zakkende kennis van de Zweedse taal wat bij te kunnen schaven. Op de een of andere manier vond ik Fredrik en deze man bleek ook nog eens een hardloper te zijn. Op het moment dat bij mij de marathon wat op de achtergrond raakte kwam hij met enthousiaste verhalen over zijn eerste marathon, die in Stockholm. Zo enthousiast, dat ik me binnen een week inschreef. Een mooie gelegenheid om eens Stockholm te bezoeken. En die marathon, ach, ik had nog ruim een jaar de tijd om daar aan te werken.

Een jaar later, en drie marathons verder, ging ik dan met Joost en Ineke naar Zweden. Ik had hen op mijn beurt ook weer enthousiast gemaakt om mee te gaan. We kwamen donderdagavond aan en ons wachtte een mistroostig en druilerig landschap. Het zou de volgende dag niet veel beter zijn. Het regende onophoudelijk.

Onze eerste klus was het halen van de startnummers op de expo. Die expo was uiteraard binnen en we namen de tijd. Zo bleven we in elk geval even droog. Geen van ons had rekening gehouden met dit weer, en ook niet met de kou. Het was slechts 6 graden op dat moment. Ik kocht op de expo nog maar een shirt met lange mouwen en ik zag Ineke ook al met een tasje nieuwe spullen lopen.

In het vliegtuig had een in Zweden wonende Engelsman ons verteld wat we in de hoofdstad beslist niet mochten missen. Dat was het Vasamuseum en een manier van de stad bezoeken: per boot. Het predikaat Parijs van het Noorden vond ik niet zo slecht gevonden trouwens, maar als iemand me had gezegd ‘Venetië van het noorden’dan had ik dat zeker ook aangenomen. Er is daar veel water, erg veel water. Stockholm is nu eenmaal gebouwd op eilanden. Het Vasamuseum was een bezoek meer dan waard. in 1628 voer de trots van Zweden de haven uit, een hagelnieuw oorlogschip. Het was de haven nog niet uit of het zonk. Het heeft er tot 1961 op de bodem van de zee gelegen. De Zweden laten op een mooie manier zien hoe men destijds werkte en hoe het schip er uit heeft gezien. Prachtig! Buiten gekomen regende het nog steeds. Alle drie dachten we aan de dag die komen zou. 42,195km door de regen is toch niet iets waar je op hoopt..

In Gamla Stan staat het koninklijk paleis, ik had iemand beloofd er met @loopmaatjes shirt op de foto te gaan. Dat betekende even snel mijn jas en vest uit, op de foto en weer snel aankleden. Wat koud was het ook nog steeds!

We vermaakten ons verder prima in Gamla Stan. Het oude gedeelte van de stad. Het was toch niet hetgeen we voor waren gekomen. Die marathon moest nu toch ook eens gelopen worden.

De volgende dag was het nog kouder; 4 graden. En er stond meer wind. Het was ook nog even harder gaan regenen. In het startgebied stonden we op een kluitje tussen Zweden en Finnen te wachten en wat ongemakkelijk naar buiten te kijken. Er was geen streepje licht aan de lucht te bekennen. De vlaggen gingen behoorlijk te keer. En het druilerige buitje was overgegaan in stortbuien. De Fin in ons gezelschap vertelde dat hij voor de 5e keer meeliep en dit nog niet eerder had meegemaakt. Er was dit jaar zelfs een grote delegatie Finnen, omdat deze marathon bekend stond als een mooie zonnige.

Op het moment dat we naar de startvakken gingen leek het even mee te vallen. Maar schijn bedriegt. We waren op weg en het is geen moment droog geworden, de wind werd heviger en het bleef 4 graden. Ik liep met drie lagen kleding aan: een ondershirt, mijn nieuwe shirt met lange mouwen, mijn loopmaatjes shirt en op het laatst had ik besloten mijn regenjasje aan te houden. Het hielp niets. Alles was of werd nat en koud.

Het zou mijn vijfde en zwaarste marathon worden. Ook nu, thuis dit schrijvend zie ik het op die manier. Een dag later kan het gebeuren dat met een beetje relativeren alles wel mee valt. Nee deze keer niet. Ik heb heus wel eens met kou gelopen, of met wind. Maar alles tegelijk? Op deze manier? En ook nog eens deze afstand..Bovendien was er nogal wat klimwerk. Het was zaak om door te rennen en te zorgen zo snel mogelijk naar die finish te gaan.

Waar haalde ik de motivatie vandaan? In de eerste plaats had ik niet al die tijd voor jan joker getraind. Afblazen, of uitstappen was voor mij absoluut geen optie! Lopen en uitlopen. Eigenlijk had ik me voorgenomen om ook lekker om me heen te kijken en te genieten van de stad. Dat was niet mogelijk. Het weer was zo heftig dat het opletten geblazen was, en uiteindelijk was er maar één doel; de finish.

Een tweede motivatie was het idee dat Ron mij aan het volgen was. Bij elke 5 km was er een tijdregistratie die op internet te volgen was. Ik wist dat Ron daar naar zat te kijken. Bij de 5km dacht ik “alstjeblieft jongen, de eerste tijd!” En bij de tien “hier Ron, weer een tijd!” Het motiveerde me om door te lopen en niet op te geven. Nooit heb ik me gerealiseerd dat er veel meer loopmaatjes mij volgden. Later op twitter werd me dat wel duidelijk. Tijdens het lopen had ik daar absoluut geen weet van.

De marathon van Stockholm is overigens een prima verzorgd evenement. Ruim voldoende drinkposten, zelfs sportvoeding, en uiteraard muziek. De stad is prachtig. Laat daar geen twijfel over bestaan.

Wat duurde het lang voor die finish in beeld kwam. In beeld? Op mijn garmin werd de 42km al aangegeven en ik zag niets wat leek op een olympisch stadion. Eindelijk na een scherpe bocht, liepen we op ene prachtig gebouw af. het stadion. Een plaatje!

Het binnenkomen hier voelde aan als een warm bad. Het stadion zat vol. Wat een supporters! Trouwens, langs de hele route stonden er supportes “heja heja” te roepen. Het leken wel Rotterdammers!

Ik was zó blij dat het er op zat. Alles was koud en nat. Tot op de laatste draad. Achter het stadion konden we de tassen ophalen. We kregen er een shirt, een medaille en een tasje met eten en drinken. Langs de kant werden heerlijke hotdogs uitgedeeld. Ik nam alles aan en at alles op. Met Joost en Ineke had ik afgesproken niet op elkaar te wachten maar door te lopen naar het hotel. Zelf wilde ik eerst naar de metro. Daar was het namelijk warm en kon ik me opkleden. Droge kleding aan! In het metro station aangekomen was het een drukte van heb-ik-jou daar. Dan de metro maar in en meteen door. Ik voelde mijn telefoon trillen. Het was een sms van Lia die wilde weten hoe het was gegaan. Op dat moment stond ik te schudden en te beven. Een sms terug sturen leek onmogelijk. Bellen deed ik maar niet. Het huilen stond me nader dan het lachen. In de metro keek ik om me heen en ik pikte de hardlopers er zo uit: iedereen beefde, trilde of keek wanhopig. Zelfs in onze warme hotelkamer zat ik nog te schudden op mijn stoel. Na de douche dook ik meteen onder de dekens om op te warmen. Joost kwam binnen en wist ook niet hoe snel hij hetzelfde moest doen. Na enige tijd kwam Ineke ook binnen. Haar gezicht sprak boekdelen!

Stockholm Marathon

21000 inschrijvingen- 15968 starters- 14686 finishers

Martin 3:49:36

Ineke 4:03:35

Joost 4:19:47

Read Full Post »