Zeevangloop

Dit jaar heb ik heel weinig geschreven op deze site. Dat komt omdat ik ook erg weinig aan loopjes heb meegedaan. Zeggen en schrijven één enkel loopje, een 10 km. Verder kwam het er niet van, of ik zag er vanaf omdat het mij veel te warm was. Maar, ik train al maanden moeiteloos, lekker, met zin en passie. Ik vond dat ik dit najaar wat meer naar evenementen moest gaan. Het wordt tijd te verzilveren.
Texel was al geboekt (eind september) maar dat is voor mij geen halve marathon waar ik iets kan neerzetten. Daarvoor moet ik een loopje uitzoeken welke over de weg gaat en niet druk bezocht wordt. Mijn oog viel op de Zeevangloop in Middelie.
Middelie? Waar ligt dat? Nou, onder de rook van Purmerend. Dichtbij dus.
Joost wide wel mee. En dat vind ik ook weer leuk. Tenslotte is hij een van de mensen waar ik het langst mee loop. Sinds het eerste texelloopje noemen we elkaar broers.

Onderweg naar Middelie waren we het er al over eens dat het een goede keuze was. Mooie landschappen. Boerderijen, huizen met mooie tuinen. Prima locatie. Daar aangekomen, parkeren bij een boer op zijn weiland, sprak ons ook de kleinschaligheid ons aan.
Van mijn coach had ik een voorstel gekregen: 3 km rustig in lopen en dan drie maal 5 km op tempo, afgewisseld met een rustige kilometer. Ik had er zin in. Sowieso in de halve marathon, maar ook in het schema. Gelukkig was het niet zo warm als de voorspellingen hadden doen geloven. Het zou behoorlijk warm worden. Nou dat viel mee, maar er stond wel wat wind.

Klaar voor de start en…pang!
Daar gingen we. Rustig beginnen, o ja. Dat zou voor mij dan 5’25” kunnen zijn. Maar dat werd toch meteen al 5’10”. Het vuur van de strijd zullen we maar denken. De eerste 5 km pakte ik in gemiddeld 4’58” en ook de tweede 5 km liep ik op dat tempo. Maar de derde, met wind tegen vielen mij niet mee. Niet dat ik erg diep wegzakte, maar het tempo van I en II kon ik niet meer pakken.
De 21,1 km liep ik in 1.46.33 Daar ben ik heel erg blij mee. De laatste 3 km waren niet gemakkelijk. Het werd werken, zwoegen en doorbijten. Toch kwam ik niet ‘stuk’ over de finish. En nu ik dit schrijf kan ik ook niet echt merken dat ik een halve marathon heb gelopen op een leuk tempo.
Op naar Texel, Landsmeer in november, en Spijkenisse in December.

Advertenties

Twiske Molenloop

Het was voor mij een wat mager wedstrijdjaar. Dit loopje van vandaag was de zesde. Normaliter doe ik als het even kan elke maand iets. Maar dat is er dit jaar niet van gekomen. Daarbij moest ik tot twee keer toe uitstappen. In Schagen was het mij veel te heet, bij de Marquetteloop gaf ik de warmte ook de schuld en stapte halverwege uit. In feite speelde er toen iets anders mee.

Al langer merkte ik dat de duurlopen erg zwaar vielen. Tot ik op een gegeven moment niet veel verder kwam, op een acceptabele manier, dan pakweg 12 tot 14 km. Daarna werd het zeuren. Wandelen, rennen, wandelen. Ik begreep er niets van. Een fraaie uitschieter was de Sultanaloop eind Maart. Daar liep ik de 10 em in gemiddeld 4’59”, en dat met een snijdende koude wind. Het zat er dus nog wel in.

Na de Marquetteloop zat ik weer in de spreekkamer van de diabetes specialiste. En ja hoor, mijn suiker was veel te hoog. Er was geen ontkomen aan, ik moest aan de medicijnen. Ik was woest. Ik drink geen alcohol, sport 4 tot 5 x per week. Let als een accountant op mijn voeding en dan toch…

Maar, eigenlijk is het spectaculair te noemen, binnen een week na de eerste tabletten voelde ik dat ik meer energie had. De duurlopen gingen weer zoals ik gewend was. 15, 18 of 22 km; het ging weer als voorheen. En, mijn gewicht begon te dalen. Iets wat tot mijn grote frustratie nooit lukte. Ondanks mijn eerder genoemde levenswijze. Ondertussen had ik van mijn lieve collega Ans ook de nodige tips gekregen op het gebied van voeding. Enfin, 8 kg eraf scheelt heel veel. Het was te voelen tijdens het lopen. En het mooie, het gewicht schommelt ook niet meer.

De halve marathon van Texel ging lekker. Ik liep die met Cor samen. Ietwat gereserveerd. Gewoon niet te gek, eerst maar eens kijken hoe dat zou uitpakken. Dat ging dus goed. Ik nam me voor om in Spijkenisse weer een mooie halve marathon neer te zetten. Immers, wat ik in het hoofd heb, komt daar altijd wel goed. Mijn coach echter liet doorsijpelen dat ik eens iets anders zou moeten doen in plaats van wederom Spijkenisse. Hij heeft gelijk, want eigenlijk wil ik niet elk jaar hetzelfde.

Mijn oog viel op de Twiske Molenloop. Lekker dichtbij. En dan 16,1 km. De afstand die ik met grote voorkeur loop.

Van nervositeit was geen sprake hoor. Ben je mal! Maar, ik was om 5 uur wakker, en om half zes, me weer omgedraaid, zes uur. Om tien voor zeven vond ik het welletjes. Eruit. Had ik nou buikpijn? Wat een raar gevoel. Niet ziek worden. Niet nu want…

Met Jan en Anja, twee van mijn trouwe loopmaatjes stond ik aan de start. Veel te warm gekleed, zoals ik later zou merken. Bij de eerste km al voelde ik dat het goed zou komen. In Zaandam gemiddeld 4’59”,  daar wilde ik onder. Punt uit. De eerste 7 a 8 km zaten we op 4’52” maar toen de bocht om en huppekee, wind pal tegen. En niet zo zuinig ook. Jan en ik hielden Anja uit de wind, en ik werd wat narrelig. Geen gehannes vandaag! Ik wilde onder de tijd van Zaandam. Dat tegen de wind in lopen duurde drie lange kilometers. Daarna wist ik me snel weer te herpakken. Mijn verbetenheid kwam weer opzetten. Lopen!

Het is gemiddeld 4’56” geworden. Geen pr, voor de genen die daar als eerste naar vragen.. Maar het voelt zeer beslist wel als een pr. Ik ben hier heel erg blij mee!

Texel halve marathon 2018

Het meest lastige blijft bij deze loop het inschrijven. Daartoe moet je diep in de nacht paraat zitten voor de computer. Als je zoals ik om 4 uur je bed uit moet is dat geen optie. Maar ik mag me gelukkig prijzen met loopmaatjes die het met plezier voor mij willen doen. Zo kon het gebeuren dat ik vandaag van start kon gaan tijdens de 12 editie van deze hele mooie halve marathon. En ook nog eens voor de 12e keer.

In de auto mompelde ik nog dat dit misschien wel de laatste keer zou kunnen zijn. Volgend jaar maar weer eens iets anders.

We waren weer met een behoorlijke groep aanwezig daar in het winderige Den Helder.

En zoveel lopers je op de foto ziet, zoveel smoesjes hoorde ik zo links en rechts voorbijkomen:

Ik doe rustig aan hoor! …Vanzelfsprekend Peter!

Ik heb gisteren een feestje gehad dus…Natuurlijk Cor.

Ik heb veel te weinig getraind…Ik snap het Cindy

Ik heb geen duurlopen gedaan….Alle begrip Joost.

Wat? 1.30? Dat red ik nooit. Ik zal blij zijn met 1.50…Of course Andy (werd 1.46)

En ikzelf dan? Afgezien van een mooie 10 em in Zaandam heb ik dit jaar wat tegenvallende wedstrijdresultaten. De duurlopen wilden niet goed lukken. Met die hoge temperaturen deze zomer kwam ik niet eens aan een fatsoenlijke duurloop toe. De laatste twee maanden loop ik weer als een speer. Maar een snelle halve marathon leek toch iets te hoog gegrepen. Met Cor samen besloot ik om voor lekker lopen te gaan. Vlak en fijn lopen. Meer niet.

Ik kan zeggen dat het ook zo is gegaan. We zetten niet te hard in, en wisten dit goed vol te houden. Zelfs op het strand, mijn grootste struikelblok, zakte het tempo niet eens zo heel ver weg. En na die ellendige strandafgang (die ik maar gebruikte om wandelend een gel te nemen) kon ik redelijk snel het tempo weer oppakken. Dit gaf mij wel een kick. Onderweg meldde ik het ook aan Cor, er was nog geen dip geweest. En, op 17 km mocht die van mij ook wel wegblijven. Vorig jaar, moest ik diverse keren na dat strand wandelen omdat ik het rennen niet kon volhouden. Mensen die mij goed kennen en dichtbij mij staan weten inmiddels de oorzaak. Nu kon ik blijven rennen.

Zou ik dan niet gewoon ergens de pin op mijn neus krijgen? Nee hoor. Het bleef tot de finish aan toe lekker gaan. Dit was een loopje om van te genieten. En dat heb ik ook met volle teugen gedaan.

Volgend jaar niet? Nou, dat neem ik terug. Dit is te mooi, te leuk, te fijn om te negeren.

 

 

 

 

Als een verzopen katje

Eindelijk regen vandaag. En dat is heerlijk wanneer je gaat lopen, tenminste, dat vind ik. De baan is, na de renovatie, weer beschikbaar, en ik heb de sleutel van het hek. Ik had mijn zinnen op 7 x 800 m op de baan gezet. Zo gezegd zo gedaan en het liep heerlijk op de baan. Er zijn lopers die liever de weg op gaan, de duinen in of de polder. Maar voor een dergelijke training loop ik erg graag juist daar bij de club. Alle aandacht voor het lopen zelf en het tempo. Geen scheve stoeptegels, geen boomtakken, nergens oversteken. Nee gewoon lopen.

De training zat erop en ik liep naar de uitgang. Toen ik bij de biljartclub de hoek om zeilde zag ik dat het grote hek dicht was. Huh? Ik was toch alleen op de baan. Iemand van de voetbal, die daar ook gebruik van maakt, moet dat hek hebben afgesloten. Ik hoopte maar dat die sleutel ook daar zou passen.

Niet dus. Wat nu? Ik liep terug naar het hek bij de spoorsingel, wellicht past die sleutel daar wel. Ook niet.

Het was in middels wat harder gaan regenen. De sloot was te breed om eroverheen te springen. Ik besloot om weer naar de hoofdingang te gaan. Daar lopen mensen langs en kon ik hulp vragen, want, ik had ook nog eens geen telefoon bij me.

Niemand te zien. Zou ik eroverheen kunnen klimmen? Ik probeerde het. Nou, er zitten wel erg grote spijlen bovenop. Als ik zou uitglijden, en het staal was inmiddels spekglad, dan zou ik met mijn klok-en hamerspel wel erg beroerd terechtkomen.

Daar stond ik dan, als een verzopen katje.

Er kwam een auto richting het hek rijden. Gelukkig! Het raampje ging open en een man met een noord-afrikaans uiterlijk stak zijn hoofd naar buiten. “Wat is er meneer? ”

Ik legde de situatie uit. Hij bood aan iemand voor mij te bellen. Ja, fijn. Maar wie dan? Ik heb niet de telefoonnummers van de sleuteldragers in mijn hoofd zitten. “U moet eroverheen klimmen meneer!”  Ik wees naar die spijlen.  De deuren van de auto gingen open en er stapten drie mannen uit. Bruine ogen, baardjes, en een man zelfs met een soort jurk aan. “we gaan u helpen”  De jongste van de drie klom al over het hek heen.

Ik schetterde al: “kijkt uit voor je spulletje man!”   Zijn broer reageerde lachend: “Hij kijkt wel uit voor zijn geslachtsdeel, mijn broertje is gisteren getrouwd.”  De pasgetrouwde man stond inmiddels bij me. Hij vertelde me precies hoe ik moest klimmen. Eerst de voet hier dan de voet daar en…tja, dat wist mijn neus ook wel! Maar alle drie stonden ze paraat. Aan mijn kant hield de man mij tegen zodat ik niet terug kon glijden, aan de andere kant stond de man met jurk en de derde man om mij op te vangen, of tegen te houden. Pfff, wat was ik blij dat ik aan de juiste kant van het hek stond. Het vooruitzicht er te moeten wachten in de regen, tot weet ik wie en weet ik hoe laat er iemand met een sleutel zou komen was niet echt aanlokkelijk.

Ik bedankte de mannen hartelijk!

 

10 em Schagen

 

De 10 em van Schagen is mijn loopje, mijn graadmeter, net ls de halve marathon van Spijkenisse. Op die momenten wil ik even testen hoe ik ervoor sta.

Vorig jaar was ik weer heel enthousiast uit Schagen gekomen. Mijn enthousisasme was kennelijk aanstekelijk. Heidi wilde op deze afstand debuteren. In Schagen. Al trainend voegde Peter deze loop aan zijn agenda toe om haar te kunnen hazen. Een paar weken geleden meldden Dave en Marnix zich ook voor deze loop. Leuk!

Het was de afgelopen week behoorlijk warm. Donderdag liet ik mijn loopje maar schieten. Lopen bij 29 graden is niet echt mijn ding. De deskundigen op het gebied van het weer beloofden dat de tweede helft van Zondag niet zo warm zou zijn. Geen vuiltje aan de lucht dus. Tijdens de training van Zaterdag, in de duinen, liep ik bewust niet mee maar pakte de fiets. De lopers hadden daar geen hinder van, en ik spaarde mezelf. Redelijk goed voorbereid zou je denken….

Het lopen op zich begon lekker. Een maandje geleden had ik in Zaandam net onder de 5’00″per km gelopen. Dat ging toen met kou en behoorlijke wind tegen. Hier in Schagen, tenslotte mijn graadmeter, wilde ik daar nog wel wat onder gaan zitten. De eerste drie kilometer ging dat prima. En het schoot door mijn hoofd dat dit ook goed was vol te houden. Maar nee, ik voelde de krachten per kilometer wegvloeien. Het zat er niet in. Oorzaak? De warmte. En niets anders. Lopen met de zon op mijn kop, bij deze temperaturen is voor mij niet weggelegd. Het parcours kennende besloot ik al vrij snel om dan bij de afslag van de tweede grote ronde niet rechts, maar linksaf te slaan. Terug naar Schagen, naar de finish. Dan zou ik met 10 km ongeveer thuiskomen. Enkele keren moest ik zelfs wandelen omdat ik anders onderuit zou zijn gegaan. En dat is het mij echt niet waard. Nooit.

Over de finish keek ik even op mijn klokje. Nog even wachten en Dave en Marnix zouden binnen denderen. Die hadden plannen voor 1.07.00… Op een gegeven moment tikte Dave op mijn schouder….”ben je ook uitgestapt?”

Onafhankelijk van elkaar hebben Dave, Marnix en ik hetzelfde gedaan; de loop afgekapt. Ik ging me boven omkleden en daar hoorde ik van meer lopers dat zij hetzelfde hadden gedaan. Ach die arme Heidi! Debuteren en dan dit..

Maar Heidi, met ondersteuning van Peter, zette door en heeft in mijn ogen een mooi debuut gemaakt op deze afstand. Grote klasse!

Sultanaloop

Door privéomstandigheden kon ik niet de loop Den Helder-Schagen doen. Dat is jammer maar op dat moment was het ook even niet belangrijk.

Voor deze zondag wist ik dat de harde kern van de zondaggroep een slordige 35 km zou gaan lopen. Mij niet gezien. Dit zijn afstanden die ik niet meer ga doen. En nu zij dan toch aan deze ‘gekkigheid’ zouden beginnen, was het voor mij een mooie aanleiding om eens in de agenda’s te kijken wat voor loop er in de buurt te gehouden werd. Aha, Zaandam. Dat is niet ver weg. En 16 km…

Gerard: “wat ga je doen?”  ik: 10 em. Gerard: “echt jouw afstand”

En zo is het. De reactie van Gerard hoorde ik al wat vaker in de loopgroepen.  Deze week benaderde ook Tim mij met de vraag wat ik van plan was. Hij moest van zijn coach een 16er doen, volgend op de 40 km (!!) die hij zaterdag zou gaan lopen. Hij besloot op een gegeven moment om met mij mee te gaan. En om mij zelfs op te halen. Leuk! En met Tim in de auto valt er geen stilte. Voor we het wisten waren we in Zaandam.

Het was vanmorgen overigens koud. Een temperatuur onder de nul. En een flinke bries. Ach, tussen de oren zat het goed. Ik zou gewoon lekker gaan lopen. Een tempo van 5’00” per km. Niet harder. Als ik dat al zou redden, want ik had werkelijk geen idee hoe deze loop was. Tim zou iets langzamer gaan, na de 40 km die hij van de voorgaande dag nog in de benen had is dat niet zo gek.

Meteen bij de start voelde ik dat het goed zou gaan. Gewoon een goed gevoel. En ik was zeer aangenaam verrast. Dit is echt een loopje voor mij. Prachtig langs het water en de weilanden ten zuiden van Zaanstad. Ik liep hier al eens met Cor. En wel vaker trouwens, ook met anderen.

Op 8 km, denk ik, haakte een mij onbekende man uit Purmerend aan. Met hem maakte ik de loop af. In gesprek, en beiden genietend van de loop, de omgeving en wat mij betreft het lopen zelf.

Het werd niet een gemiddelde van 5’00” maar 4’59”

En respect voor Tim, die slechts 2 minuten later na mij over de eindstreep hobbelde!

 

 

Groet uit Schoorlrun 2018

“Ga je voor een pr?”

De vraag kwam deze week diverse keren voorbij, met de toevoeging dat ik de laatste tijd goed loop. Het antwoord is “nee”. Voor mezelf heb ik besloten om maar bij twee evenementen ‘op jacht’ te gaan. Dat is bij de 10 em in Schagen en bij de halve marathon in Spijkenisse. Voor mij zijn dat mooie graadmeters waar ik voor ga trainen. Alle andere loopjes pak ik mee en ze vallen zoals ze vallen. Daarbij, een pr…ik ben toch echt wel op een leeftijd gekomen dat het niet helemaal meer meevalt om de tijden aan te scherpen. Gelukkig haal ik het plezier niet uit de persoonlijke records maar uit het lopen zelf, met mijn maatjes.

In Schoorl liep ik ooit mijn eerste halve marathon. Op aanraden van enkele oude rotten bij DEM. En sindsdien blijf ik terugkomen in Schoorl. Enkele keren voor een 30 km, maar overwegend voor de 21,1 km.

Ik loop inderdaad erg lekker en makkelijk. De afstanden komen weer wat terug. Een week geleden liep ik met Cor een 25 km en voor het eerst in lange tijd had ik het niet eens zo erg gevonden als het meer kilometers zouden zijn geworden.

Maar vandaag dus Schoorl en ‘gewoon’ een halve marathon. Zoals altijd carpoolen met de club en verzamelen in de sporthal. Met Cor had ik afgesproken samen te gaan lopen in een schema van 3 x 7 km, oplopend in snelheid. Dat liep al gauw de soep in. We liepen te snel, en het was best wel druk gedurende de eerste kilometers. Inhalen was soms geen doen. Net als op de snelweg willen we allemaal op de linkerbaan. Een ex-duitse collega vond dat normaal. “Staat toch op je auto? NL…nur links …”

Dus wat gejojo in het begin. Maar ergens hield dat op en kwam er wat ruimte. We liepen lekker. Normaal heb ik altijd wel een dipje ergens rond de 16 km. Ik weet daar in Schoorl al precies waar dat komt. Ik had me er op voorbereid. Maar, nu kwam die dip op 14 km. Hoofd en bovenlijf wilden vlotter, ik was zeker niet buiten adem, maar de benen wilden niet vooruit. Het duurde nog vrij lang ook. Pas op km 17 viel dat ineens weg en kon ik weer verder. Zodanig dat ik nog wel een stukje door had kunnen lopen. Overigens zat ik nu ook weer niet op 30 km te wachten. Niet daar!

Over de finish in 1 uur en 50 minuten.

2007 – 21,1 km – 1.49

2008 – 21,1 km – 1.54.25

2009- 21,1 km – 1.54.55

2010 – 21,1 km – 1.51.34

2011- 21,1 km – 1.51.21

2012 – 30 km – 2.32.27

2013 – 30 km – 2.34.54

2014- Niet gelopen in Schoorl

2015 – 30 km – 2.44.01

2016 – 21,1 km – 1.45.17

2017 – 21,1 km – 1.50.07

2018 – 21,1 km – 1.50.52