10 em Schagen

 

De 10 em van Schagen is mijn loopje, mijn graadmeter, net ls de halve marathon van Spijkenisse. Op die momenten wil ik even testen hoe ik ervoor sta.

Vorig jaar was ik weer heel enthousiast uit Schagen gekomen. Mijn enthousisasme was kennelijk aanstekelijk. Heidi wilde op deze afstand debuteren. In Schagen. Al trainend voegde Peter deze loop aan zijn agenda toe om haar te kunnen hazen. Een paar weken geleden meldden Dave en Marnix zich ook voor deze loop. Leuk!

Het was de afgelopen week behoorlijk warm. Donderdag liet ik mijn loopje maar schieten. Lopen bij 29 graden is niet echt mijn ding. De deskundigen op het gebied van het weer beloofden dat de tweede helft van Zondag niet zo warm zou zijn. Geen vuiltje aan de lucht dus. Tijdens de training van Zaterdag, in de duinen, liep ik bewust niet mee maar pakte de fiets. De lopers hadden daar geen hinder van, en ik spaarde mezelf. Redelijk goed voorbereid zou je denken….

Het lopen op zich begon lekker. Een maandje geleden had ik in Zaandam net onder de 5’00″per km gelopen. Dat ging toen met kou en behoorlijke wind tegen. Hier in Schagen, tenslotte mijn graadmeter, wilde ik daar nog wel wat onder gaan zitten. De eerste drie kilometer ging dat prima. En het schoot door mijn hoofd dat dit ook goed was vol te houden. Maar nee, ik voelde de krachten per kilometer wegvloeien. Het zat er niet in. Oorzaak? De warmte. En niets anders. Lopen met de zon op mijn kop, bij deze temperaturen is voor mij niet weggelegd. Het parcours kennende besloot ik al vrij snel om dan bij de afslag van de tweede grote ronde niet rechts, maar linksaf te slaan. Terug naar Schagen, naar de finish. Dan zou ik met 10 km ongeveer thuiskomen. Enkele keren moest ik zelfs wandelen omdat ik anders onderuit zou zijn gegaan. En dat is het mij echt niet waard. Nooit.

Over de finish keek ik even op mijn klokje. Nog even wachten en Dave en Marnix zouden binnen denderen. Die hadden plannen voor 1.07.00… Op een gegeven moment tikte Dave op mijn schouder….”ben je ook uitgestapt?”

Onafhankelijk van elkaar hebben Dave, Marnix en ik hetzelfde gedaan; de loop afgekapt. Ik ging me boven omkleden en daar hoorde ik van meer lopers dat zij hetzelfde hadden gedaan. Ach die arme Heidi! Debuteren en dan dit..

Maar Heidi, met ondersteuning van Peter, zette door en heeft in mijn ogen een mooi debuut gemaakt op deze afstand. Grote klasse!

Advertenties

Sultanaloop

Door privéomstandigheden kon ik niet de loop Den Helder-Schagen doen. Dat is jammer maar op dat moment was het ook even niet belangrijk.

Voor deze zondag wist ik dat de harde kern van de zondaggroep een slordige 35 km zou gaan lopen. Mij niet gezien. Dit zijn afstanden die ik niet meer ga doen. En nu zij dan toch aan deze ‘gekkigheid’ zouden beginnen, was het voor mij een mooie aanleiding om eens in de agenda’s te kijken wat voor loop er in de buurt te gehouden werd. Aha, Zaandam. Dat is niet ver weg. En 16 km…

Gerard: “wat ga je doen?”  ik: 10 em. Gerard: “echt jouw afstand”

En zo is het. De reactie van Gerard hoorde ik al wat vaker in de loopgroepen.  Deze week benaderde ook Tim mij met de vraag wat ik van plan was. Hij moest van zijn coach een 16er doen, volgend op de 40 km (!!) die hij zaterdag zou gaan lopen. Hij besloot op een gegeven moment om met mij mee te gaan. En om mij zelfs op te halen. Leuk! En met Tim in de auto valt er geen stilte. Voor we het wisten waren we in Zaandam.

Het was vanmorgen overigens koud. Een temperatuur onder de nul. En een flinke bries. Ach, tussen de oren zat het goed. Ik zou gewoon lekker gaan lopen. Een tempo van 5’00” per km. Niet harder. Als ik dat al zou redden, want ik had werkelijk geen idee hoe deze loop was. Tim zou iets langzamer gaan, na de 40 km die hij van de voorgaande dag nog in de benen had is dat niet zo gek.

Meteen bij de start voelde ik dat het goed zou gaan. Gewoon een goed gevoel. En ik was zeer aangenaam verrast. Dit is echt een loopje voor mij. Prachtig langs het water en de weilanden ten zuiden van Zaanstad. Ik liep hier al eens met Cor. En wel vaker trouwens, ook met anderen.

Op 8 km, denk ik, haakte een mij onbekende man uit Purmerend aan. Met hem maakte ik de loop af. In gesprek, en beiden genietend van de loop, de omgeving en wat mij betreft het lopen zelf.

Het werd niet een gemiddelde van 5’00” maar 4’59”

En respect voor Tim, die slechts 2 minuten later na mij over de eindstreep hobbelde!

 

 

Groet uit Schoorlrun 2018

“Ga je voor een pr?”

De vraag kwam deze week diverse keren voorbij, met de toevoeging dat ik de laatste tijd goed loop. Het antwoord is “nee”. Voor mezelf heb ik besloten om maar bij twee evenementen ‘op jacht’ te gaan. Dat is bij de 10 em in Schagen en bij de halve marathon in Spijkenisse. Voor mij zijn dat mooie graadmeters waar ik voor ga trainen. Alle andere loopjes pak ik mee en ze vallen zoals ze vallen. Daarbij, een pr…ik ben toch echt wel op een leeftijd gekomen dat het niet helemaal meer meevalt om de tijden aan te scherpen. Gelukkig haal ik het plezier niet uit de persoonlijke records maar uit het lopen zelf, met mijn maatjes.

In Schoorl liep ik ooit mijn eerste halve marathon. Op aanraden van enkele oude rotten bij DEM. En sindsdien blijf ik terugkomen in Schoorl. Enkele keren voor een 30 km, maar overwegend voor de 21,1 km.

Ik loop inderdaad erg lekker en makkelijk. De afstanden komen weer wat terug. Een week geleden liep ik met Cor een 25 km en voor het eerst in lange tijd had ik het niet eens zo erg gevonden als het meer kilometers zouden zijn geworden.

Maar vandaag dus Schoorl en ‘gewoon’ een halve marathon. Zoals altijd carpoolen met de club en verzamelen in de sporthal. Met Cor had ik afgesproken samen te gaan lopen in een schema van 3 x 7 km, oplopend in snelheid. Dat liep al gauw de soep in. We liepen te snel, en het was best wel druk gedurende de eerste kilometers. Inhalen was soms geen doen. Net als op de snelweg willen we allemaal op de linkerbaan. Een ex-duitse collega vond dat normaal. “Staat toch op je auto? NL…nur links …”

Dus wat gejojo in het begin. Maar ergens hield dat op en kwam er wat ruimte. We liepen lekker. Normaal heb ik altijd wel een dipje ergens rond de 16 km. Ik weet daar in Schoorl al precies waar dat komt. Ik had me er op voorbereid. Maar, nu kwam die dip op 14 km. Hoofd en bovenlijf wilden vlotter, ik was zeker niet buiten adem, maar de benen wilden niet vooruit. Het duurde nog vrij lang ook. Pas op km 17 viel dat ineens weg en kon ik weer verder. Zodanig dat ik nog wel een stukje door had kunnen lopen. Overigens zat ik nu ook weer niet op 30 km te wachten. Niet daar!

Over de finish in 1 uur en 50 minuten.

2007 – 21,1 km – 1.49

2008 – 21,1 km – 1.54.25

2009- 21,1 km – 1.54.55

2010 – 21,1 km – 1.51.34

2011- 21,1 km – 1.51.21

2012 – 30 km – 2.32.27

2013 – 30 km – 2.34.54

2014- Niet gelopen in Schoorl

2015 – 30 km – 2.44.01

2016 – 21,1 km – 1.45.17

2017 – 21,1 km – 1.50.07

2018 – 21,1 km – 1.50.52

Sparkmarathon 2017

De vraag blijf ik horen: “waarom daar?” Of ervaren lopers vinden het een saaie loop. Dat kan. Voor mij staat hij bij voorbaat in de agenda. En tot nu toe, ook vandaag weer, kom ik daar met een erg tevreden gevoel vandaan. Twee keer liep ik er een marathon, maar die afstand loop ik niet meer, en wat vaker pakte ik de halve marathon. Twee keer zette ik er een pr neer, waarvan die op de halve marathon nog steeds geldt als persoonlijke beste tijd.

Voor mezelf had ik de wens deze keer onder de 1.50  te lopen. Maanden geleden haalde ik Ramon over om eens daar een halve te lopen. Geen feestloop, geen toeters en bellen, puur lopen. En dan zou ik hem wel helpen. Hij schreef in.

En maandenlang trainde ik  met het idee dat het om 1.50 zou gaan. Tot ik deze week hoorde dat het hem om 1.45 te doen was. Oh…dat is wel even andere koek. Onder de 1 uur 50 kan ik wel. Maar onder de 1 uur 45 is toch wel even doorwerken. Helaas heb ik door omstandigheden wat trainingen niet kunnen doen en de Montferlandrun heb ik zelfs moeten laten schieten. Het zij zo. Het is wat het is. Niet omkijken maar doorgaan 🙂

Ramon ken ik via de social media. Een lopert uit Zuid Holland, wat ik meteen hoorde toen ik hem vanmorgen voor het eerst ontmoette. Beetje hilarisch, Ramon was ervan overtuigd dat de start om half elf was. Wij gingen dus braaf in het startvak staan en werden weggeschoten. Al lopend keek ik om mij heen en mij bekroop het gevoel dat er iets niet pluis was. Nee, dat was het ook niet. We bevonden ons tussen de marathonlopers. Ik maakte daar snel een eind aan. Een marathon ga ik echt niet lopen!

Een half uurtje wachten. Nou ja, we hadden even ingelopen. Na onze echte start kwam ineens Marc Klunder naast mij lopen. Leuk! Marc ken ik al van voor de eerste keer dat ik in Spijkenisse liep. Hij ging dus ook voor de halve. Maar we waren hem iets te snel en Marc raakte achterop. Na het sportterrein en een dijk komt de groep lopers in een bos terecht. Een kronkelend smal pad. Ramon ging als een malle overal voorbij. Ik raakte hem daar al kwijt en kon hem nooit meer inhalen. Nou ja, ik liep lekker, zo per km rond de 5’05”. Een mooi tempo om te proberen vast te houden. Weer werd ik even op de schouders getikt; Marc. En samen met Marc liep ik op dit tempo best wel een aardig stuk door.

Op zich heb ik erg lang lekker zo gelopen. Maar op km 19 …hoe zal ik dat noemen. Vals plat was het niet, want er was niets vals bij; dat de weg omhoog liep was meer dan duidelijk. Een heuvel was het ook niet daar duurde het te lang voor. IJselijk lang! Mocht ik nou niet hebben geweten wat ‘de benen liepen vol’ betekende. Dan weet ik dat nu wel. Mijn tempo zakte als een baksteen, de km’s erna kon ik niet goed de draad oppakken.

Ach, ik mekker niet. Op mijn eigen klokje 1.47.23 En dan uiteindelijk lekker en blij de finish over gaan. Niet stuk. Genoten van lopen. Niet van fanfares en draaiorgels langs de kant. Niet van een enorm publiek, maar puur van lopen. Ja, Spijkenisse is mijn loopje!

Links Marc, rechts Ramon

2011 Marathon 3.44.50 (met Gé )

2012 Halve marathon 1.39.57 (met Edwin de Bruyn)

2014 Marathon 4.00 (met Niels, Ron en Onno)

2015 Halve marathon 1.44.36 (met Chiel, Marnix en Milan)

2016 Halve marathon 1.48.58 (met Maarten)

2017 Halve marathon 1.47.23

De zilveren turfloop

Voor mij was het de derde keer dat ik daar in Mijdrecht en de Hoef zou gaan lopen. In Mijdrecht? Ja. Ik had Ans zover gekregen mee te gaan voor 10 Engelse mijl. Een afstand die ik in principe het liefste loop.

In de sporthal krioelde het van de hardlopers. Ik dacht het, Ans sprak het uit: “zei je nou dat dit een leuk klein kneuterig loopje was?” Dat is het dus al lang niet meer. Even later merkten we dat de meeste lopers er voor de 10 of 5 km waren gekomen. Het deelnemersveld voor de 16,1 km zag er niet heel groot uit.

De start is bij de sporthal van Mijdrecht, nog in een woonwijk, maar vrijwel direct na de start loop je tussen de weilanden. De enige huizen die je dan nog ziet zijn boerderijen, dijkhuisjes en riante villa’s. Verder loop je zeer landelijk, en als er wind is, dan voel je die.

Die wind zou ik voornamelijk voelen langs het meest mooie gedeelte van deze loop, langs de kromme Meije, en door het buurtschap de Hoef. Vanaf het begin liep ik erg lekker. Op een tempo rond de 5’05” de kilometer. Er kwam een twijfel in mij op. Moest ik harder gaan? Kom op, ik heb een pr van 1.14.30 staan op deze afstand. Zo oud is die nou ook weer niet. Toch ben ik niet meer zo gewend om een dergelijke afstand op tempo te lopen. Ik nam me voor om vol te houden waar ik meteen mee was begonnen. Die 5’05”.

Langs dat mooie kronkelende riviertje hadden we wind tegen. Dat merkte ik als snel. Er zat namelijk een lusje in wat we twee keer moesten lopen. Dat zou mij wat tempo gaan kosten. Maar, toen we de tweede keer langs het water liepen zag ik een man die ik toch even wilde inhalen. Het lukte en even bleef ik voor hem. Niet lang want hij liep mij weer voorbij, met de mededeling dat ik achter hem moest blijven. Niet commanderend, nee hoor, adviserend. Hij zou me uit de wind houden. Sportief!

Maar om hem nou het hele tegenwind gedeelte voor mij te laten lopen..Dat hoort niet en dat zou ik van mezelf onsportief vinden. Dus op een gegeven moment dook ik weer naar voren. Ik merkte dat mijn tempo daarmee weer wat omhoog ging. Wind of niet. En Rob, hij kon me niet echt goed bijbenen. Moest ik nou inhouden? Nou nee, ik besloot de 5’05” weer op te pakken. Na een bocht rechts kregen we de wind half op zij. En een bocht later in de rug. Inmiddels was Rob weer bij me. Samen liepen we pakweg drie km zij aan zij richting de finish.

Voor mensen die tekenen of schilderen, of foto’s maken. Of gewoon van een fraai landschap willen genieten, zou ik zeggen : ga daar eens rondkijken. Het is er werkelijk prachtig. Ook met de wel heel donker grijze luchten die ik vanmiddag zag.

Heb ik een pr? Nee hoor. Rob, naar ik begreep net wel. Voor mezelf was het even goed om deze afstand weer te lopen. Het werd een gemiddelde van 5’06”, zonder ‘stuk’ over de eindstreep te komen. Lopen, genieten van de omgeving en genieten van het lopen zelf. Doe mij nog maar een paar van dit soort loopjes!

 

‘

 

Texel halve marathon 2017

Waar zal ik beginnen?

Den Helder maar. De weg ernaartoe was door een klein mistig wereldje. Wat mij betrof was dat voor de rest van de dag een prima zaak geweest. Maar zo zou het niet blijven.

Na de gebruikelijke kop koffie en een broodje ergens in Den Helder gingen we met onze groep richting de boot. Een traditie is dat we met de hele groep even ergens op de foto gaan én ik wil graag even met mijn ‘broertje’ op de foto.

Cor stelde voor om op de boot wat meer naar voren te lopen. Alle voorgaande edities hadden we wat achterin gestaan. Dat is gedurende de eerste 5 km niet echt fijn lopen. Vrij druk op het parcours. Goede zet. We liepen 12 km lang heerlijk richting het strand. Gemiddeld, schat ik, op 5’15” per km. Prima vol te houden. Maar het strand gooide voor mij ook dit jaar weer behoorlijk roet in het eten. Noem het zo je het noemen wilt, hoog water, mul zand, what ever. Mijn tempo zakte als een baksteen. Daar kan ik op zich nog wel mee leven, maar het ging er ook echt ten koste van mijn loopplezier. En vooral van mijn energie. Het strand af, wandelend, zoals nagenoeg iedereen om mij heen, was een crime. Ik kon daarna niet meer de draad oppakken. Mijn tempo beef op 5’35″hangen. Het was dan maar zo. Geen probleem. Een bericht van Barry zat nog in mijn hoofd. “gewoon lekker lopen en finishen”. Niet verkeerd. Die modus moest ik ook maar gaan opzoeken.

Ergens tussen de 18 en de 19 kreeg ik last van de warmte, mijn hartslag was te hoog naar mijn zijn. Liever niet, en voor wat betreft de benen had het niet gehoeven, maar ik besloot op dat moment even 100 meter te gaan wandelen. Precies op dat moment tikte Barry op mijn schouder. Daarmee werd het denk ik niet eens 100 meter. Samen maakten we de laatste kilometers vol. Pratend. En eigenlijk ook weer van het lopen genietend.

Het is niet mijn beste Texel loopje, maar zeker ook niet de slechtste.  Mijn beste tijd staat op 1.41.37 , in mijn herinnering kwam ik toen ook met een brede grijns over de finish. Mijn minst goede Texel was in 1.58.25.

Het blijft de mooiste halve marathon die ik ken.

Texel here I come

Zachtjes tikt de regen…

Nou, zachtjes, zaterdagochtend hoorde ik het behoorlijk regenen. Gelukkig had ik geen dienst bij de duinloopgroep. Maar wacht eens, ik propageer altijd dat je met regen ook kan lopen. Dan moet ik natuurlijk niet zelf in mijn mandje blijven liggen.

Dus zwiepte ik om zeven uur mijn benen over de rand van het bed. Maar, het klonk wel erg heftig buiten. Nou ja, het was nog geen negen uur. Toch besloot ik maar om eerst die boodschappen in huis te halen. Daarna zou ik toch echt gaan. Geen getalm, geen getwijfel. Minder regenen deed het niet. De boodschappen ruimde ik op en ik liep meteen naar boven. Omkleden en hup, naar buiten. En ja, als ik dan eenmaal loop; de mopperkont, niets aan de hand. Het liep heerlijk.

Ergens in de polder fietste Jaap me tegemoet. Altijd leuk die man tegen te komen. Hij zwiepte zijn handen de lucht in. “Lekker weertje hè Martin!”

Voor de eerste halve marathon van Texel stonden we in de stromende regen op de boot te wachten. Waar waren we aan begonnen? Maar toen de klep van de boot eenmaal openging op Texel, liepen we in het zonnetje het eiland op.

Vandaag bootsten we met een groepje Texel na. Na een aantal kilometers verharde weg snelden we het strand op, in Heemskerk gingen we er weer af om nog even lekker door te lopen. 10 em in the pocket, net als de damlopers vandaag 🙂

Bij een van die eerste edities van deze prachtige Texel halve marathon zaten Tante Ina en ome Jan ergens pontificaal op meegenomen tuinstoeltjes aan het eind van een weg. Ze konden alle lopers op hun af zien komen rennen voor die naar Den Burg afbogen. Ome Jan was trots denk ik. Een halve marathon. Op Texel. Zijn eiland. Mensen zien rennen, zwoegen, of genieten op het mooiste waddeneiland wat er is. Hij zag mij al van ver en hij zwiepte zijn armen omhoog. Ik weet echt niet meer wat hij riep maar zijn gezicht sprak boekdelen. In elk geval ging ik daar harder lopen. Vol passie aangemoedigd. Helaas is ome Jan er niet meer. Komende zondag loop ik daar mijn 11e Texel halve marathon. Die ga ik voor hem lopen. Op zijn Texel!