Texel halve marathon

“Oh nee, het zal een keer normaal gaan hier op Texel!”

Niet mijn uitspraak maar van een loper achter mij toen we het strand op gingen. Maar, Texel begint niet met strand. Dat later maar…

Met een flinke delegatie waren we vandaag aanwezig in Den-Helder. Op de bovenstaande foto ontbreken er twee, Robin en Paul, zij verbleven al op Texel. Verder is nagenoeg iedereen op de foto van de groep waar ik dinsdag mee train. Marnix, Onno en Hans komen ‘van buiten’.

Om negen uur al stond Joost voor de deur. Met hem liep ik al 8 keer deze fraaie halve marathon. Voor mij was dit de tiende editie.

Het zou voor mij beslist geen loop worden om een goede tijd neer te zetten. Nee, ik heb geen blessure. Ik loop erg lekker maar afgelopen donderdag had ik al met Cor, Jan en Anja een 30 km gelopen. Is dat een goede voorbereiding op een halve marathon? Wellicht niet. Maar Texel was nu niet mijn doel, dat is Amsterdam. Vandaag zou ik dan mijn laatste 30er hebben gelopen. En  om nu na afloop van deze 21, km nog weer even 9 km extra te lopen, daar stond mijn hoofd niet naar. Bovendien, zoals al duidelijk is, we waren met een behoorlijke leuke en vooral gezellige ploeg. Na de finish zou ik mij liever bij hen voegen.

Dus, donderdag 30 km. Vandaag 21,1 km.

We waren vroeg en dat was maar goed ook. Een enorme rij even later voor de af te halen startnummers. Wij zaten pratend en lachend aan de koffie en een broodje.

Wachtend op de boot liep ik Ton nog even tegen het lijf. Dat lijkt ook wel een traditie. Net als het dweilorkest voor en op de boot..

Feest!  Het stond boven mijn startnummer. En aan boord van de boot was het ook feest. Maar we kwamen om te lopen. De start is, zoals bekend, vanaf de boot. Dat is een erg leuk gegeven. Uniek.

Tot aan Den Hoorn is het wat druk op de smalle weg ernaartoe. Toch leek het mogelijk wat tempo te houden. Al snel vormde zich, van ons team diverse groepen. Cor, Hans, Frank en ik liepen als koppel tot het strand bij elkaar. In een tempo zoals ik in mijn hoofd had. Mooier kan ik het bijna niet treffen trouwens, tijdens trainingen behoren ze zo ongeveer bij mijn favoriete medelopers. Zelfde pas, zelfde tempo’s. Jan en Anja horen daar ook bij, maar die liepen vandaag een tikkeltje vlotter.

En dan dat strand. Tja, jullie kennen me. Het strand en ik zullen nooit vrienden worden als het gaat om hardlopen. En al helemaal het strand op Texel niet. Ik schrok eerlijk gezegd ook wel toen ik zag hoe het strand erbij lag. De  uitspraak van de man achter mij kan ik dan ook wel goed plaatsen. Het was hoog water. Dus een smal strookje zand om over te rennen. Daar kwamen van tijd tot tijd de golven leuk overheen denderen. De voeten droog houden was niet te doen, verderop naar de duinrand lopen was trouwens (voor mij) geen optie. Toch kon ik qua tempo de schade aardig beperken. Het strand af is een verhaal apart. Mijn hoofd stond absoluut niet naar wandelen maar rennen was niet te doen. Later op de boot hoorde ik dat zelfs Ronald Meyer zijn portie daar aan fikkie had gegeven. Op dat punt was ik overigens Cor en Hans kwijt geraakt. Helaas Frank ook. Na die berg zand kon ik wel vrij snel weer mijn tempo oppakken. Kijk, dat is winst van de afgelopen periode. Een vlot herstel! Tot mijn verrassing en plezier stond mijn maatje Frank even later gewoon op mij te wachten. Samen liepen we de rest van de halve marathon uit.

Ik blijf dit loopje een feestje vinden. Enthousiast publiek. Goed georganiseerd. En een finish als een warm bad daar in Den Burg.

Na de finish en het omkleden besefte ik dat ik er echt goed aan had gedaan om niet nog weer terug naar de boot te rennen. Robin zat om de hoek van de finish in een huisje. Daar zaten we, met uitzondering van de Wijk aan Zeegroep, heerlijk op straat , in de zon het erg gezellig te hebben.

Overigens hadden de Wijk aan Zeeërs het ook gezellig hoor, elders..

Dit was weer zeer de moeite waard. Volgend jaar weer?

Nou, als het kan….Als het weer lukt om in te schrijven…

 

 

Zwarte route

Martijn, Bas, Paul, Robin, Cor

Ja, daar is ie weer. En de route zal regelmatig voorbijkomen. Het is nu eenmaal een mooie route en ook wel enigszins een krachttraining.

In het schema, voor de marathon van Amsterdam, stond eigenlijk een 15 km, te lopen in Amsterdam. Dat is dan bedoeld als wedstrijd. Misschien ben ik eigenwijs of ongehoorzaam, maar ik had niet veel interesse om naar Amsterdam of waar ook te gaan voor een wedstrijd. Ik wil reistijden beperken. Deze week liet ik mij tijdens een training ontvallen dat ik liever de polder zou opzoeken, of de zwarte route. Martijn greep in. Hij vond de polder prima maar was wel nieuwsgierig geworden naar die route in de duinen.

Wetend dat weinigen zouden protesteren besloot ik meteen dat het de zwarte route zou worden. Cor was het er meteen al mee eens. Paul liet weinig merken maar ik zag zaterdag al dat hij afwezig was. Ik kreeg een vermoeden…

Robin zou de Afsluitdijk doen maar toen ik hoorde dat deze was afgeblazen, verwachtte ik hem ook. Bas, nog redelijk nieuw bij DEM had ik zelf zaterdag al overgehaald mee te hobbelen. Deze editie zou voor mij tot de top drie qua snelheid gaan horen. Terwijl snelheid nooit een item is op deze route. Het liep gewoon erg lekker. En dat kon iedereen na afloop zeggen.

Paul ging voorop en gaf meteen een pittig tempo aan. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Oh ja, was er niet storm en regen voorspeld? Weinig of niets van gemerkt. Regen al helemaal niet of nauwelijks. Ergens bij Egmond, daar waar het heuvel op en af is hadden we inderdaad wat wind tegen.

Bas was voor het eerst mee met de duurloopgroep. Dit kon hij makkelijk aan. Ik zag hem aan het eind zelfs nog even goed versnellen. Mooi zo. Tot aan pakweg de halve marathon kan hij voortaan mee met ons. Martijn was zeer enthousiast. Hij noemde het de mooiste onverharde route ooit.

Na afloop koffie met iets. Een traditie die we in ere moeten houden, aldus Paul.

 

Vlieland (III)

Driemaal is scheepsrecht?

Voor de derde maal stond de halve marathon van Vlieland in mijn agenda. Aanvankelijk zouden we met een kleine groep daar gaan lopen, het werden uiteindelijk drie personen. In de loop van de week had ik mij voorgenomen dat dit mijn laatste Vlieland zou zijn. Het is best wel een lange dag weg.

Om zeven uur al stond ik bij Frank voor de deur, de boot zou immers om 9 uur al gaan en die wacht echt niet. Liever dus iets tijd over dan … En de hele dag zou het er verder ook relaxed aan toe gaan. Voldoende tijd daar ter voorbereiding, na afloop ook ruim de tijd om even wat te eten en tot slot nog om op een terrasje een bak koffie te nemen.

Zoals altijd startten de lopers vanaf de camping. Heel eenvoudig, en daarom juist leuk. Frank het het startnummer van Onno overgenomen en kon dat ter plaatse ook heel gemakkelijk nog even laten omzetten op zijn eigen naam. Zo laagdrempelig en zo losjes is deze loop.

Zo na de start is het wel even dringen. De eerste kilometer is het moeilijk om de gang erin te krijgen en te houden. Volle bak op een smal paadje. Gelukkig loop ik daar beslist niet voor een tijd. Nee hoor. Van Vlieland moet je genieten! Daarbij viel deze halve marathon op een dag dat ik in principe een km of 28 had moeten lopen….

Voor degenen die het nog niet weten: ik ben van plan om de marathon van Amsterdam weer te gaan lopen. In tegenstelling tot wat ik maandenlang riep, dat ik dat voorlopig niet meer zou doen, kan ik het toch niet laten. De combinatie van lekker en probleemloos lopen, pittige trainingen aankunnen en elk jaar weer die prikkeling van Amsterdam deed mij toch van gedachten veranderen.

Terug naar Vlieland. 21, 1 km is de loop en geen 28 km. Toch wilde ik wel aan de kilometers komen. Henny had de suggestie om dan de dag ervoor er 6 km aan te plakken. In plaats van de gebruikelijke 10 km, ongeveer, zou ik dan na de training 6 km extra kunnen gaan lopen. Of, ik zou dat met de groep kunnen doen. In de loop van de week had ik dat al met diverse lopers overlegd. Niet één loper die bezwaar maakte. Mooi! Ik bedacht grofweg een afwisselende route en de dag erna kwam dan Vlieland aan de beurt. Dat is dan voor mij best een uitdaging, want de halve marathon van Vlieland krijg je niet cadeau. Zeker niet.

Na wat krapte in de eerste kilometer volgt er al snel veel meer ruimte om te lopen. En voor mij geldt: meteen vanaf de eerste meter is het genieten geblazen. Nu weer keek ik mijn ogen uit. En dat kan daar. In de duinen heb ik de neiging vooral naar beneden te kijken. Genoeg zaken om over te struikelen: konijnenholen, takken, stenen, een boomstronk (dat gebeurde dus zaterdag). Maar daar op Vlieland loop je zeer relaxed over fietspaden. Je kunt met een gerust hart om je heen kijken en de dorpsstraat zien met enthousiast publiek, de heide, mooie naaldbomen, noem maar op. Ergens, pakweg op 12 km wees Frank naar rechts; inderdaad, de Noordzee. Ik keek voor de zekerheid naar links en verdraaid: de Wadden zee!

Bij ongeveer de 13 km gaat de reis terug naar het dorp. Even door een bos heen in de schaduw. Dat kon ik wel gebruiken want het was best warm. Maar dan komt het, na het bos…juist volop de zon op de knar, en wind in de rug. Dat maakte dat ik het weer, zoals elk jaar behoorlijk warm had. Deze keer was het niet nodig om te wandelen. Hieruit merk ik dus, met weer die 16 km in het achterhoofd, dat mijn conditie weer goed op peil is. Op 18 km werd de warmte mij iets te veel en nam ik een moment de tijd om iets meer te drinken dan die enkele slokjes die ik de hele loop door telkens nam. Een moment, meer niet; rennen!

De laatste kilometer liep ik het snelst. Hoe kan het trouwens dat diezelfde dorpsstraat in langzamer tempo op de heenweg snel voorbij is, en op de terugweg naar de finish in hoger tempo verrekte lang duurt?

Frank liep Vlieland voor de 2e keer, ik voor de 3e keer, beiden de halve marathon. Ineke debuteerde vandaag op de 10 km. We hebben het gezellig gehad. Alle drie vonden we het een pittige loop. Maar alle drie hebben we enorm genoten! Een prachtige dag, op een prachtig eiland. De laatste keer? Nou, dat weet ik nog even niet…

Ineke was de slimste van ons drie. Ere wie ere toekomt. Zij boekte er een hotelkamer. Ze zette ons om 5 uur op de boot en had nog anderhalve dag op het eiland voor de boeg. Ik keek met jaloezie nog even om!

 

 

 

 

 

 

Heerenduinen

Op het programma of schema stond circa 15 km.

Van twee kanten, bij toeval, kwam er een vraag op mij af. René wilde de zwarte route wel weer eens doen (of was het Chiel) en Tim had ooit eens aangeboden een route in Schoorl uit te zetten. Juist voor Tim was Schoorl dit weekend even te ver in verband met bereikbaar zijn voor zijn werk. Ik opperde de duinen van IJmuiden. Dat leek Tim een prima plan al kende hij niet echt goed de weg.

Hij regelde een gids. En vanmorgen gingen Frank, Cor en ik richting de Heerenduinen in IJmuiden. Een kleine opkomst van de duurloopgroep. Vakantietijd. De gids die Tim had geregeld bleek niemand minder te zijn dan Peter Mooij. De man had ik al diverse malen ergens op Facebook voorbij zien komen. En ik was er van uitgegaan dat ik die vast wel eens zou tegenkomen. Vandaag dus. Terwijl wij op hem wachtten hobbelden Michiel en Remco op ons af. Er is daar dus gewoon een loopgroepje, of spontane groep mensen die daar gaat lopen.

Peter meldde zich en al snel gingen we van start. Ik kan zeggen dat ik geen minuut spijt heb gehad van dit uitstapje. Wat mooi daar! De duinen van Heemskerk tot Egmond ken ik nu goed tot heel goed, die in Schoorl heb ik ook enkele malen gezien. Maar dit was weer even heel wat anders. Dit was gewoon weer genieten met hoofdletters.

Bospaadjes, zandpaden, mul zand, gras, geen paden… Klimmen, dalen, bukken, springen. Zelfs even zwemmen….

Maar vooral, nu in mijn herinnering, veel mul zand. Zo nu en dan was het de bedoeling vlot ergens boven op een heuvel te komen. Ja ja…

 

Frank, Remco, Martin, Cor, Peter, Tim

Wat gaaf om dit zo te doen. Tempo’s en snelheden liet ik a la minuut los. Onzinnig om daar nu tijd aan te besteden. Soms was hardlopen (zeker voor mij) even onmogelijk. Geen enkel punt! Frank bleef een enkele keer gewoon stilstaan. Het uitzicht was dan bijna betoverend.

Omwille van bloeiende waterlelies, werd het wat langer. Niemand die daar aanstoot aan gaf.

 

Lopen vanaf de camping

Op vakantie gaan de loopschoenen mee. Altijd. Je zou kunnen zeggen, doe dat een keer niet. Maar op vakantie doe je dingen die je graag doet, en daar hoort lopen bij. De bestemming, in de Elzas, had ik er niet op uitgezocht. Zover gaat het dus bij mij niet. Het is me wel eens gebeurd dat ik de schoenen nauwelijks uit de tas haalde. Gewoon geen geschikte omgeving om te lopen. Maar deze keer was ik als loper goed terecht gekomen. Een mooie rustige streek. Veel keuze in routes.

Ik begon met een training (10 x 800 meter) zoals in het schema stond. Achter de camping (zo had ik op een kaartje gezien) lagen wat landelijke weggetjes. Het ging daar prima.  Geen auto die voorbij scheurde. Geen klimwerk. Gewoon recht toe recht aan rennen. Maar het was wel warm. Erg warm. Tijdens de 6e 800m vond ik dat ik het anders moest aanpakken. Het was tenslotte vakantie. 8 x was genoeg. De rest van de week geen trainingen meer. Kom nou…het is vakantie!

Het tweede loopje was er een van dorp naar dorp. Ik schatte in dat ik dan een km of 10 zou lopen. Het was weer bloedheet. 27 graden. Maar vooral die zon al goed aanwezig, al om 7 uur. Het zou dus een rustig loopje worden. Maar rustig lopen …er blijft iets streberigs in mij aanwezig. Twee keer moest ik even ergens in de schaduw op adem komen, of op temperatuur. Een leuk loopje. De auto’s die ik tegenkwam hielden afstand. Dat doen ze ook voor de vele wielrenners daar. Respect voor de sporters.

Op 3 km van het dorp had ik een kanaaltje gezien. Met borden ‘verboden toegang’. Het zag er te aanlokkelijk uit om er niet heen te gaan. Dus mijn derde loopje ging die kant op. Dat verboden toegang was voor auto’s. Niet voor fietsers. Dus ook niet voor hardlopers bedacht ik maar. Deze ronde was uiteindelijk de langste. Maar 11 km was met wederom 28 graden lang zat. Als ik langer daar was gebleven had ik nog veel leuke rondjes kunnen maken. Kijken, lopen, genieten, ontdekken!

Leiden

Onno, Martin, Anja, Arjan. Martijn en Paul

Twee jaar achter elkaar liep ik rond deze tijd in Leeuwarden. Het leek mij leuk eens om te zien naar een andere loop. Voor de afwisseling. Het werd Leiden. Onno zou er aanvankelijk een marathon lopen. Mooi. Dan zou ik meegaan en er de halve lopen. Door een loopje van de zondag groep waar Marnix (uit Leiden) bij was groeide de belangstelling en prompt hadden we een leuke delegatie vandaag. Helaas moest Jan door een blessure afhaken en was Gerard niet fit genoeg.

Leiden is een mooie stad. Ik zei het onderweg naar de kroeg waar Marnix ons zou opwachten. Typisch Nederlands. Mooie geveltjes. Leuke steegjes. Water. Kerken. Prachtig! Het was wat druilerig maar eigenlijk vond ik dat niet zo heel erg. Hopelijk zou het zo blijven. Dat loopt lekker!

In het startvak had ik een wat ongemakkelijk voorgevoel. Wat veel lopers. Allemaal met hetzelfde doel? Namelijk 1.45…Dat werd dan nog wat. Overigens was ik wat bekende lopers tegengekomen en ook allemaal in no time kwijtgeraakt in de massa. Nou ja, in plaats van met een treintje te lopen zou ik dan alleen met Anja op pad gaan. Geen probleem, Anja en ik kunnen het goed met elkaar vinden en ook goed met elkaar lopen.

Meteen al was het wat ‘stroperig’ lopen. We konden niet ons tempo vasthouden doordat we vaak moesten afremmen, weer aanzetten, links inhalen, door de berm, dan weer rechts in halen. Het kostte behoorlijk veel energie. Het was echt druk hier.

Het regende niet meer en zo rond de 12 km vond ik het behoorlijk benauwd. Ik kon de warmte niet kwijt en moest gas terug nemen. Een goede tijd zou er niet inzitten. Dan maar uitlopen en bij de waterposten ook wat water nemen.

Is een tijd nou zo belangrijk? Ja en nee. Niet altijd. Op Schiermonnikoog liep ik lekker om mij heen te kijken. Te genieten. Voor deze loop heb ik getraind. Mijn doel was 1.45. Een realistisch doel gezien mijn trainingen. Dan valt het dus behoorlijk tegen wanneer dit niet lukt. Niet in de zin dat ik loop te mokken. Natuurlijk niet! Het blijft leuk om met je ploegje op pad te gaan. En er viel genoeg moois onderweg te zien. Het publiek in Leiden en omgeving is bijna Rotterdams; zeer motiverend!

Ik overweeg wel revanche…De vorm is goed….

Ik kreeg al een reprimande vanuit Leeuwarden. Volgend jaar dien ik daar weer aan de start te staan.

Nét geen pr. Maar….

Johan haalde mij over mee te gaan naar Krommenie. Niet voor de mooiste 10 em die ik in Noord-Holland kan bedenken, nee, voor een 10 km. En waarom ook niet. Een recente 10 km tijd is goed om tijdens een training te gebruiken. Daarbij is Krommenie lekker dichtbij. Vlak na mijn “ja” drong tot mij door dat een 10 km nou ook weer niet een makkie zou worden. Voor een 10 km moet je hard werken.

Coach Henny hoorde het en appte bijna ogenblikkelijk een trainingsopdracht: 6 x 1500 m op 10 km tempo. Dat kon geen kwaad. Daarmee sleepte ik uiteraard de dinsdag groep ook even mee. Geeft niet. Zijn gaan volgende week aan de bak bij onze eigen dcd-loop.

Deze week hakte Jan de knoop door om ook naar Krommenie af te reizen en gisteravond meldde ook Rogier zich. Voor Johan mij oppikte vanmorgen was ik al drie keer naar het toilet geweest. Ik voelde overal pijntjes. Ik had slecht geslapen. Kortom: wedstrijdspanning.

Op de baan bij Lycurgus gaf ik de regie in handen van Johan. Hij regelde het inlopen. Hij regelde het tempo tijdens de race.

Over de loop kan ik weinig zeggen, althans niet over de omgeving. Niet echt op gelet. Ik was puur met lopen bezig.Het is niet mijn parcours. In het verleden was een 10 km daar twee maal een ronde om Noorderham. Dat liep heerlijk. Nu was het kriskras door het dorp. Stoepje op, stoepje af. Ongelijke straatjes. Scherpe bochten. Geen fijne route.

Johan had goed het tempo erin. Meteen vanaf het begin. Zoals een tien (of een 5 km) gaat; meteen werken, meteen tempo. Na 5 km had ik het best even moeilijk. Rogier waren we overigens al kwijt geraakt. Ik zag dat we richting Krommeniedijk liepen. Zouden we dan via Noorderham terug gaan? Dan zou het meer dan 10 km worden.. Maar nee, voor Krommeniedijk sloegen we links af. Enfin…lopen moest ik

Net als Chiel en Henny, in Spijkenisse respectievelijk Woudenberg, was Johan goed bezig als haas. Hij liep iets voor mij. En het was mijn eer te na het gat groter te laten worden. Af en toe hoorde ik een zachte stem: “nog maar drie kilometer. Kom op Martin! ” of “houd nog even vol”

Op de atletiekbaan zette ik nog even aan. Het voelde fantastisch ware het niet dat ik het in de laatste bocht even erg benauwd kreeg. Ik moest echt even gas terug nemen.

Met 44’48” ging ik over de finish. Een tijd waar ik heel erg blij mee ben.

Is het een pr? In de auto kon ik daar nog geen zinnig woord over zeggen. Wacht…even op mijn eigen site kijken….pr was…gelopen in De Kwakel in 2011…44’47”.

Als ik vandaag 2″ sneller had gelopen….

Nou, niet gek voor een 50+er denk ik dan maar!

Johan bedankt voor het Hazen. Henny bedankt voor de ertussen geschoven training.

Maar…

Vanmiddag kreeg ik van Jan de officiële  uitslagen  doorgestuurd.  Daar staat toch echt 44’43”. Ik wist niet wat ik zag. Dus net wél een pr!

Gaaf!

Rogier

Jan