10 em Schagen

Toen Martijn en ik Schagen binnenreden, of eigenlijk al eerder, Schagen naderend, wist ik meteen weer waarom ik daar wilde gaan lopen. Het landschap om dit fraaie stadje lijkt onaangetast. Martijn en ik bekijken de polder tussen Beverwijk en Assendelft met wat gemengde gevoelens. Ook mooi, maar met de nodige ontsierende zaken. Hier in de kop van Noord-Holland is het nog puur. Weilanden, boerderijen, sloten, dijken. Geen elektriciteitsmasten of industrie.

In 2005 liep ik er mijn eerste 10 em, en in 2013 mijn snelste 10 em. Ook dat maakt Schagen voor mij aantrekkelijk. Een loop waar ik even niet was geweest. Ervoor in de plaats liep ik in Leeuwarden en Leiden. Dit voelde als thuiskomen!

Voor deze loop had ik mij goed voorbereid, de focus stond al weken op Schagen gericht. Inschrijven had ik al online gedaan, Martijn ook. Maar, een leuk detail, ter plaatse inschrijven kan ook. Gewoon in het café!

We waren op tijd, maar voor we het beseften stonden we ook al in het startvak, als haringen in een ton. Ja, vlak voor café ‘Wonders’

De loop begint met twee lusjes door de stad zelf. Na die twee lusjes verlaten de lopers de stad en inmiddels heb je dan als loper al voldoende de ruimte. Er komen namelijk (te) weinig lopers op dit pareltje af. De stad verlatend voelde ik meteen al de wind in mijn snoet. Ik wist genoeg, dat betekende dat van een grote driehoek die we moesten lopen we twee lange zijden wind tegen zouden krijgen. Het zij zo. Maar ik kwam er deze keer niet voor een pr. Genieten van Noord-Holland op zijn mooist. En dat konden we; tulpenvelden, weilanden, schapen, slootjes, zwanen, hazen. Als je de ogen de kost geeft valt er veel te zien. De organiserende club TAS82 mag niet mopperen over vrijwilligers. Bij elke bocht of afslag stond iemand paraat. Ook voldoende mensen met bekertjes water langs de route. Goed geregeld!

Mijn tempo, zakte iets door de wind en een zekere vermoeidheid van de afgelopen week speelde ook parten. Het boeide me niet echt. Ook liep ik de volle 10 em ‘alleen’. Niet in een treintje, geen maatje. De volgende keer trek ik wat meer loopmaatjes van mijn groep mee. Ja, want wat mij betreft komt er weer een volgende keer. Schagen gaat voorlopig weer even op mijn loopagenda blijven!

Cruijff Foundation 14 k run

Vorig jaar 100 deelnemers, dit jaar 6000 deelnemers. Een loop die ik zelf niet zo snel zou uitzoeken, maar mijn ‘oude’ loopmaat Bart vroeg mij mee. Op zijn verjaardag (en die van Cruijff) een loop over 14 km. Bart loopt niet veel meer, maar zo nu en dan pikt hij weer aan op de dinsdag, en zelfs onlangs een keer in de duinen op zaterdagochtend.

We parkeerden in de garage onder de arena en vandaar gingen we met de metro naar het Olympisch stadion. Het was erg fris. Zeg maar koud. Ik had een onder shirt aan, een shirt met lange mouwen en daaroverheen het bij de loop horende Cruijffshirt. En ik hield het allemaal aan. Wachtend op de start stonden we te vernikkelen!

En we waren maar wat blij dat we om 20.14 uur aan die 14 km konden beginnen. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het een erg leuke loop vond. Een mooie route met zo nu en dan ansichtkaart waardige plaatjes om ons heen. Punten in Amsterdam die ik absoluut niet kende. Beginnend bij het Olympisch stadion, langs, voor JC memorablele plekken, naar de, jawel Johan Cruijff Arena!

Bart wilde mij graag als loopmaatje mee. We hebben in het verleden regelmatig samen gelopen. Lachend, pratend zwijgend. Kon allemaal. Gewoon de juiste maatjes. Geen zin, of zat het even tegen, dan nog stond Bart voor de deur. “Ga je mee?” Of ik toeterde bij hem voor de deur..”instappen, we gaan lopen”

Doordat hij niet veel meer loopt was het voor hem zelf duidelijk dat hij iemand nodig zou hebben die hem door die 14 km zou loodsen. Tot een km of 10 of 11 zou het wel lukken maar daarna….Zo zou het ook lopen. Bart kreeg het zwaar. Maar Bart is een bikkel, een doordouwer. Af en toe kreeg ik een snauw dat ik niet zo hard moest lopen. Hij moest eigenlijk afwateren maar dat kon ie vergeten. Op mijn beurt siste ik hem toe dat ie moest doorlopen.

Die finish! Wat een belevenis is dat. Een mooie verlichtte Arena, uhh Johan Cruijff Arena, echt, zelfs voor mij, een kippenvelmomentje! In die arena finishen is net zo uniek als starten in het Oplympisch stadion tijdens de marathon, of van de boot af starten bij de Texel Halvemarathon. Gewoon heel bijzonder!

Met een stralende Bart onder die finishboog door. Het was een prachtige avond. En de kou was ook weg 😉

Kappen

Op donderdag liep ik altijd alleen en daar had ik beslist geen moeite mee. Toch loop ik tegenwoordig na mijn werk op deze dag met Jan. Voor mij even geen tempo’s maar een uurtje op praattempo, bewust even wat rustiger lopen. Jan wil zijn tempo iets opkrikken, en ik draag daartoe wat ideeën aan.

Vandaag had ik een kort rondje in gedachten, zonder programma, wel veel onverhard. Én ik wilde de training van komende zaterdag voor mezelf in kaart brengen.

De aanloop naar het punt van zaterdag had ik bedacht over één van de meest fraaie stukjes van de Heemskerkse duinen. De hele dag keek ik er al naar uit. Het voorjaar  werkte daar behoorlijk aan mee. Een zonnetje, een fijne temperatuur. Dat stukje duin in mijn gedachte is dan zo mooi…

Jan en ik gingen tegen de heuvel op en meteen, zonder overdrijven, sloeg me de schrik om het hart. Weg bos. Een grote zandvlakte. Ik was met stomheid geslagen. Op zich wil ik niet negatief zijn, je schiet er in de regel weinig mee op. Maar toch, dat kappen wat de PWN deed de afgelopen maanden; het lijkt met geen 20 paarden tegen te houden. Ik  vind het nu toch wel erg kaal geworden. Als ik er met de groep loop hoor ik juist daar altijd positieve reacties van de lopers. Een mooi stukje, fijn dat we hier toch wonen en kunnen lopen etc.

Zie de foto hierboven….

Ik was ook voor het eerst sinds hele lange tijd (lees jaren) de weg kwijt. Nou ja, er was ook geen weg meer. Geen pad. Alleen maar zand.

Een eindje verderop deed ik globaal de training van komende zaterdag. De midden 2 groep krijgt een pittige training. Door een nog onaangetast stukje duingebied gingen Jan en ik weer in de richting van ons startpunt. De zon in ons gezicht. Dat dan weer wel 🙂

Den Helder-Schagen

Twee weken geleden zag ik veilingmeester John bij klok 16 zitten. Op het moment dat ik bedacht dat hij daar zelden of nooit veilde gaf hij een mep op de gong om de veiling te openen. En ik hoorde hem zeggen: “altijd al een keertje willen doen”.  Het was dus een debuut voor hem.

Dat “altijd al een keertje willen doen” geldt voor mij voor de loop Den Helder-Schagen. Een loop van 25 km. Jaren geleden hoorde ik Jan van Hout hier al eens over. Maar het kwam er nooit van. Of het kwam mij even niet uit, of ik had net een andere loop. Vorig jaar kwam Cor hiermee aanzetten. Ik gaf gelijk aan dat ik dan mee zou lopen. Weer eens iets anders dan Schoorl bedacht ik toen nog. Maar Paul siste in mijn oren dat de ene loop de andere niet in de weg hoefde te zitten. Dus, dan alle twee maar.

Leuk trouwens om niet een rondje maar een route te lopen. In Schagen stap je in de bus die je in Den Helder afzet en terug mag je lopen. In de bus kwam ik niemand minder tegen dan Ton van den Berg. Die man loopt ook overal!

Maar goed, lopen. Daar kwamen we voor. Cor wilde dit graag omdat het zijn geboortestreek is. Een soort thuiswedstrijd. Ook een mooie reden.Meteen na de start werden we de duinen in gestuurd. Dat viel mij eerlijk gezegd wat tegen. Ik had rekening gehouden met lange lappen recht toe recht aan lopen. Zoals hier in de polder, kunnen zien waar je heen moet. Nee dus. In die duinen veel bochtjes. En vooral, veel heuveltjes. Op en af en weer op en, weer op. En als ik dacht dat we dan toch ook wel eens naar beneden moesten zag ik in de verte al weer mannen ergens wat hoger op een duin hollen. Nee hé, weer omhoog. En daar gingen we weer. Had ik al vals plat opgenoemd? Dat zat er ook bij. Tuurlijk. Het duurde zo ongeveer 12 km. En o ja, windkracht 5 tegen. Daarmee was deze loop zwaarder te noemen dan de laatste afsluitdijkrun. Weliswaar 30 km en windkracht zes. Dit was door al die heuvels een zwaardere categorie.

Maar, Cor en ik hadden getraind. Afstand hadden we in de benen, heuvels ook. En wind? Dat hadden we vorige week nog even meegepikt tijdens onze 21 km door de polder. Ik mekker verder ook niet want we werden getrakteerd op mooie landschappen. Prachtig!

Ik hoorde opnoemen dat er zo’n 400 lopers waren. Die zie je tijdens die 25 km nauwelijks terug. Na ongeveer 12 km pas bogen we af naar het oosten, naar Schagen. Op dat punt viel een groep uit elkaar waarmee wij al die tijd hadden gelopen. Een groepje van pakweg 6 man. Zoals ik bij de duinloopgroep al had geoefend en besproken, is het een zaak van wisselen van koplopers. Dat werd hier ook keurig gedaan. Maar kennelijk werd het na die 12 km een aantal lopers te machtig. Bij mij zakte bij 18 km de moed in de benen. Die eerst 12 km had zijn tol geëist. Ik liet het tempo wat afzakken en Cor deed daar meteen aan mee. Hij wilde beslist samen over de eindstreep. De dip die ik had duurde wat langer dan ik wilde maar ik bleef wel lopen. Ik piekerde er niet over om te gaan wandelen. Geen denken aan! Met nog een km of drie te gaan kwam de kracht terug en Cor en ik gingen in een lekker tempo op de finish af.

We hebben hier een goed gevoel aan overgehouden. 25 km is een aardige afstand, goed te doen. Tempo? Tja, ik had iets sneller gewild maar eigenlijk had ik dat wel snel al overboord gegooid. Geen doen met die wind tegen.

 

 

Gepland en ongepland

Vanmorgen met Arjan en Cor een halve marathon gelopen. Minstens de helft was met wind tegen. Cor stuurde mij gisteren nog een Whatsapp met de vraag of we misschien niet beter het duin in konden gaan. Normaal zou ik daar gretig ja op hebben gezegd. Maar, volgende week lopen we Den Helder- Schagen. Dat is 25 km met zeer waarschijnlijk wind tegen. Vandaag konden we dit mooi een stukje nabootsen. Het werd vandaag dus geen ontspannen duurloopje, maar een heuse training. Na elke 5e km had ik ook nog eens een km in een iets hoger tempo in de planning. En verder was het bij mij vandaag zo: wat in de kop zit…

Gisteren overkwam mij iets wat mij eigenlijk nooit gebeurd. Op weg naar de duinloopgroep had ik geen training in het hoofd. Ik had werkelijk geen idee wat ik zou moeten doen. Midden 2, en verder fartlek. Ik moest maar vertrouwen hebben in mijn vindingrijkheid. Maar een fijn gevoel is het niet. Normaal gesproken heb ik al weken van te voren de trainingen op papier staan. Voor alle groepen.

Met 20 lopers in mijn kielzog renden we het duin in. Globaal had ik iets met heuvels wel in gedachten dus dat eerst maar. Daar ter plekke zag ik dat er goed gelopen werd. Mooie inzet. Geen getreuzel. Spontaan viel mij in dat we wel even naar het strand konden gaan. Daar werd door een enkeling enthousiast op gereageerd. Dat kan wel, maar ik maakte wel duidelijk dat wanneer we tot de enkels in het zand zouden wegzakken we meteen weer het strand zouden verlaten. Het strand en ik, we zijn nu eenmaal geen dikke vrienden. Op het strand formeerde ik het bekende treintje. Twee rijen naast elkaar. De achterste twee lopers halen de hele groep in enz.

Het liep als een trein! Het strand was heel goed te doen. De wind in de rug. En, compliment aan alle lopers, de groep bleef drie kilometer lang bij elkaar. Er vielen geen gaten in. Het zat in mijn hoofd dit een kilometer te doen, en dan weer terug. Maar dat was geen optie. Er waren, hoorde ik achteraf, wel lopers die zich hier zorgen om maakten. Want het zou tegen de wind in nog een behoorlijke kluif zijn geworden.

Maar terug moesten we wel. Na de strand-afgang, wat kan wedijveren met die ene ellendeling op Texel, zouden we een groot stuk tegen de wind in weer naar de parkeerplaats moeten draven.

De laatste afsluitdijkrun was een editie met windkracht 6 tegen. Een zware tocht. Ik vertelde dit de lopers voor we verder gingen. Handig is het dan om achter iemand anders te schuilen. Maar, dit mag je niet continu doen. Destijds op de dijk vonden een aantal lopers dit wel handig. Je kunt het echter niet maken om steeds dezelfde mannen of vrouwen voorop te laten lopen. Wisselen dus.  Dit konden we nu mooi even als training doen. De groep viel hier  nu wel in twee delen. Richard pikte het goed op met de tweede groep en ging met hetzelfde principe aan het werk. Ik bleef bij de kopgroep.

Het laatste stukje terug was een zaak van uitlopen. Geen fratsen. Al met al kijk ik terug op een ongeplande maar mooie training. Met een prachtig gedeelte over strand. Met wind en regen.

Groet uit Schoorlrun 2017

Een traditie voor mij. In principe wil ik niet elk jaar hetzelfde doen, en ik heb ook wat loopjes geschrapt. Maar Schoorl, en als het even kan Texel, wil ik toch wel erg graag op de agenda hebben.

Het was vanmorgen een prachtige witte wereld. Zou het glad zijn? Er druppelden al wat afzeggingen binnen in de app-groep. Iemand vond het te glad, anderen hadden een zware nacht gehad. Gerard appte even persoonlijk naar me. Die wilde toch wel erg graag lopen. Nou, ik ook. Eindtijd boeide me niet. Die mooie witte duinen des te meer.

Schoorl

We verzamelde bij ‘de Buurvrouw’ en gingen op tijd richting Schoorl. Mooi op tijd parkeerden we daar en dat is wel zo fijn. Nog even tijd om iets te drinken, eventueel wat te eten en dan op het gemak daar de start. Uiteraard ook even met zijn allen op de foto.

Achteraan Martijn, Gerard, Paul, Robin, Peter, Brigitte en Marcel. Vooraan Gé, Vera, Martin, Anja, Cor Knielend Frans

Overigens ging de kou door merg en been, heen en terug wandelend naar de sporthal. Maar rennend had ik er geen moment last van. De muts ging al na 1 km af, de handschoenen volgden al snel. We liepen door prachtige laantjes, met mooi zicht zowel links als rechts op een bevroren vijvertje of gewoon besneeuwde duintjes. Enkele jaren geleden liepen we ook door de sneeuw. Toen liep ik met Cor Ruigendijk en Michel Bliek. Een uitspraak van Michel schoot mij even te binnen:

“niet zo stampen heren, de sneeuw valt van de bomen”

Lopen en genieten, dat had ik me voorgenomen. Dat lukte. Natuurlijk probeerde ik een tempo vast te houden en onderweg dacht ik stiekem dat een 1.50. wel leuk zou zijn. Maar het was geen drijfveer. Of toch wel? Ergens na een bocht met nog 2,5 km te gaan begon ik toch iets te versnellen. Als ik dat zou doorzetten dan…

Cor was ik kwijt. Bijna de hele loop liepen we bij elkaar. Evenals Jan die goed in vorm was. Gerard was ik ook kwijt, maar die kon ons voortdurend zien lopen. Dat bleek ook wel na de finish. In no time waren we bij elkaar.

Eigenlijk was het jammer dat het voorbij was. Ik kwam niet opgebrand over de finish. Nee, gezond over de eindstreep. Ik was bijna, ja bijna, jaloers op de 30 km lopers….

 

 

Sparkmarathon

Dit jaar liep ik voor de vijfde keer in Spijkenisse. Twee maal liep ik er een hele marathon, twee maal een halve. Het ging om en om, dus eigenlijk zou ik vandaag een hele marathon moeten lopen om er een soort regelmaat of traditie van te maken. Maar de hele marathon staat voor mij weer in de koelkast.

Wat is daar in Spijkenisse? Het wordt mij regelmatig gevraagd. Tja, mijn antwoord is dat ik er in elk geval altijd blij vandaan ben gekomen. Ik zette er een pr op de marathon neer, of ik rehabiliteerde mij op deze afstand. De pr die ik op de halve heb staan heb ik dáár gelopen. En vorig jaar ook weer een tijd gelopen op de halve die me deed jubelen. Dus…dit jaar weer naar Spikecity!

Overigens, altijd blij thuiskomen, wil nog niet zeggen dat je een eindtijd cadeau krijgt. Je moet er toch echt voor gaan lopen. En dat lopen gaat dit hele jaar al erg lekker. Grote teleurstelling was de marathon van Amsterdam, maar ik liep wel een mooie pr in Krommenie met als haas Johan Artmanni. En in Schoorl liep ik de halve marathon in 1.45. Voor mij een mooie tijd, zeker daar. Het trainen gaat in elk geval super. Al vanaf oktober vorig jaar. Dit was de tweede reden om, samen met Maarten, vandaag aan de start te staan. Toen ik er de eerste keer liep (hele marathon, 2011) kwam het op mij over als een kleine loop. Weinig deelnemers. Dat is niet meer zo. Ook dit evenement is behoorlijk gegroeid. Maar, na pakweg twee kilometer al heb je er als loper geen last meer van. Alle ruimte. Maarten en ik liepen voornamelijk zwijgend naast elkaar. Ik liep lekker maar het was geen ‘praattempo’. Ook voor Maarten niet. Tot ongeveer 10 of 11 km liepen we zo rond de 5’00” per kilometer. Ik spoorde Maarten aan de benen te nemen als hij dacht sneller te kunnen. Hij twijfelde even maar ging er toch vandoor. Om, zo zou blijken slechts 1 minuut eerder binnen te zijn. We hadden misschien net zo goed bij elkaar kunnen blijven. Ik had een dipje op 14 km. Maarten kreeg hem aan het eind.

Ik houd ervan om door de polders te lopen. Heerlijk om bijna te kunnen zien waar je heen moet. Het is een mooie route met aan het eind nog even een stukje door het centrum van Spijkenisse.

Mijn eindtijd is, op het eigen klokje, 1.48.59. Niet alles op alles gezet maar gelopen op gevoel. Zo het zou vallen, zo zou ik erin staan. In dat opzicht ben ik hier heel tevreden mee.

Voor de vijfde keer Spijkenisse. Voor de vijfde keer blij naar huis!