Twitterrun V

Marcel noemde het de Bollenstreekloop; in feite was het een twitterrun, en daarmee werd het dan de vijfde editie.

Min of meer spontaan was dit bij Marcel opgekomen. Hij heeft een vast stekkie op een camping in Groote Keeten. Uiteraard trekt een zichzelf respecterend hardloper ook daar dan zijn schoenen aan. Ook Marcel. De tulpen stonden prachtig te bloeien. Alle reden voor Marcel om eens wat tweeps uit te nodigen.

Vandaag werd ik op gehaald door Edwin. Een tweep die ik de afgelopen twee dagen wat beter heb leren kennen, iets wat me erg goed is bevallen. Een man waar je leuk mee van gedachten kan wisselen, en een zeer enthousiast hardloper.

We waren het eerst bij Marcel en Bianca. Nog maar net kregen we de koffie in onze handen of er stonden al diverse andere lopers achter ons bij de tent. Toen eenmaal iedereen present was werd er niet langer getreuzeld. We wandelden de camping af, gingen even staan voor de groepsfoto en daarna…rennen!

Het weer. Ach, voor een hardloper maakt dat niet zo bijster veel uit. Er stond wat wind en het was bewolkt. Rennen kan je altijd en lol maken ook. Lol maken. Tjonge, je zou toch een hele marathon moeten lopen met Pascal of Gerard!! De ene kat na de andere ging over en weer. Ik zorgde er maar een beetje voor uit hun buurt te blijven. Het hielp niet echt. Even rende ik voorop met Ruben, later met Ton, of er kwamen al weer de nodige opmerkingen over mijn snelheid achter me aan. Ging ik achteraan lopen dan was ik waarschijnlijk weer buiten adem en lag dat aan mijn leeftijd.

De routes die Marcel had verzonnen waren mooi. Onderhoudend. Er zat zelfs een stukje strand bij.

Mijn gevoel over het hardlopen op het strand is alom bekend en er werd meteen naar mij gekeken of een opmerking over gemaakt. Het is nu eenmaal niet mijn ding. Wel kan ik genieten van de rust, de ruimte, de lucht en de geur. Maar om hard te lopen heb ik liever vaste grond onder de voeten. In Edwin vond ik daarin een medestander. Edwin trof het niet moet ik eerlijk zeggen. Het strand was smal en wat harder zand was er niet. Het was maar een klein stukje, in korte tijd gingen we er weer vanaf en kwamen we al snel weer tussen de tulpenvelden terecht.

Ergens scheidde de wegen. Een groepje liep 14km en ging weer richting de camping. Wel jammer, ik had met Barry of Marcel bijvoorbeeld nog wel wat langer willen lopen. Een andere groep, waar ik in liep, ging voor de 20km. De sfeer bleef losjes en gewoon goed. Na de scheiding ging het tempo iets omhoog. Een tempo wat mij iets beter ligt. Een tempo van 10km per uur vind ik wat oncomfortabel. Met de 20km groep liepen we rondom de 11km per uur en dat ligt mij wat beter.

Na afloop wachtte ons een schaal met belegde broodjes, een door Sylvia gebakken taart, koffie en nog meer lekkers. Marcel en Bianca hadden het geweldig voorbereid. We waren allemaal van harte welkom!

Een twitterrun die als toploopje in mijn boeken gaat. Lopen én genieten. Positieve energie opdoen!

Read Full Post »

Marathon Rotterdam

Niels parkeerde de auto, wilde zijn spullen achteruit de auto pakken en Ron parkeerde zijn auto vlak naast  ons. Of het afgesproken werk was. En dat was het eigenlijk ook. Gedrieën liepen we naar het station.

Samen zouden we deze marathon gaan doen. Wanneer Niels en Ron binnen de 4 uur zouden finishen dan zouden ze dik tevreden zijn, en beiden ook een pr hebben. Wellicht een revanche op een voorgaande marathon die niet was verlopen zoals ze het zich hadden voorgesteld.

“Jij hebt de meeste ervaring.” Woorden van Ron aan mijn adres. En dat is ook zo. Dit zou mijn vierde marathon worden.

In Rotterdam ontmoetten we al snel Marteijn Mout. Vlakbij de start werden we opgewacht en warm onthaald door Richard en zijn familie. Rotterdam is zijn ding, dat kunnen we wel stellen. Na het omkleden liepen we rustig naar een meeting point om er wat bekenden te ontmoeten en er mee op de foto te gaan. Op een gegeven moment was het tijd om het startvak op te zoeken.

En dan staat daar Lee Towers ergens op grote hoogte zijn evergreen You’ll never walk alone te zingen. Voor mij geen kippenvelmoment (alhoewel het steenkoud was) maar men kan zeggen wat men wil. Dit is gewoon even leuk. Dit hoort bij Rotterdam. Sfeervol!

En dan eindelijk de start. Ik was totaal niet nerveus, in tegenstelling tot Niels.We hadden snel onze afgesproken snelheid te pakken en als ik de statistieken zo nakijk, hebben we die de hele race vastgehouden. Een enkele keer moesten we iets gas terugnemen, meestal op aanwijzing van Ron. Het is goed lopen met deze jongens! Dit biedt ons perspectieven voor de plannen die we hebben.

Ergens tikte iemand me op de schouder. het was Cor, de vader van Ruben. Hij debuteerde nu eindelijk op de marathon. Hij sloeg een arm om me heen en schetterde in mijn oren dat Ruben een foto wilde maken.

Wat blijft mij nu het meeste bij van deze marathon door de stad Rotterdam? Een vergelijking, voor mij met Amsterdam dient zich onherroepelijk aan. Het lopen over de Erasmusbrug vind ik spectaculair. Een mooi zicht op de stad en zijn skyline. En dan het publiek. Hier kan Amsterdam heel erg veel van leren. Op het grootste gedeelte van het parcours is er publiek en laten deze mensen ook enthousiast van zich horen. Een geweldige ervaring die ik niet meer vergeet. Het laatste stuk over de Coolsingel stond het publiek rijen dik en stonden er tribunes. Ik voelde me een topatleet die naar de finish rende. Dát was een kippenvelmomentje!

Ergens raakten we helaas Ron kwijt. Regelmatig hield ik hem in de gaten, hield wat in zodat hij kon inlopen, maar op een gegeven moment zag ik hem niet meer. Wat moesten we doen? Teruglopen is gekkenwerk. Toch maakte ik me zorgen. Hij had wat last van pijntjes, en al vroeg tijdens de wedstrijd. Niels en ik besloten ons tempo maar vast te houden.

Niels vond ik overigens mooi gelijkmatig lopen. Ook bij hem kon je zien dat er trainingsuren achter zaten. Pas bij de 37km had hij mij nodig. Geestelijk klampte hij zich aan mij vast om dit tot het gewenste einde te brengen, finishen onder de vier uur.

Overigens had ik, dacht ik, voor een verrassing gezorgd. Op een bord, ergens rond de 34km, zou er een boodschap van mij verschijnen voor Niels en Ron. Niet dus. Ik was teleurgesteld. Ik had het ook voor Lode en Pascal gedaan. Ik hoop dat zij wel wat hebben gezien!

Voor mij was er nog een andere leuke verrassing. Jos Alers stond op diverse plekken in het parcours. Of het zo is weet ik niet, maar ik had het gevoel dat hij er voor mij stond. Dat is heel erg leuk om te ervaren. Hij riep mijn naam, sprong even uit het publiek, maakte foto’s. Net als Rond vorig jaar in Amsterdam mij zo’n gevoel gaf, deed Jos dat nu ook. Super!

De tijden. We hadden maar 1 opdracht. Over de eindstreep onder de vier uur, en vooral, niet tot het uiterste gaan. Deze marathon zouden we gelijkmatig lopen.

Dat is gelukt. En hoe. Natuurlijk voel ik nu de benen. Het zou gek zijn als dat niet zo was. Tevredenheid en vriendschap overheerst en dat is precies goed. Ook Ron wist binnen de vier uur binnen te komen. Geweldig, ondanks zijn pijntjes en behoorlijke trainingsachterstand.

Martin 3:55:49

Niels 3:55:48

Ron 3:59.07

Richard 3:23:51

Cor 3:58:22

Ruben 3:58:29

Read Full Post »

Aan de vooravond van de Rotterdamse marathon

Deze week twitterde ik dat een marathon iets weg had van een reisje. Een bestemming hebben die je niet echt kent. De route weet je ongeveer, het verloop niet. Velen zullen het niet met me eens zijn en bij een reisje aan iets totaal anders denken. Toch heb ik nu echt dit gevoel, wetend dat ik morgen de marathon van Rotterdam ga lopen.

Een marathon die aanvankelijk niet op mijn agenda stond. Tijdens de laatste kilometers van Spijkenisse in december was ik het volledig met mezelf eens dat ik voor Stockholm dit soort dingen echt niet meer zou doen. Ik zou ruim de tijd nemen om in vorm te komen voor de marathon in de Zweedse hoofdstad en het zou ook de enige van 2012 worden. Dat dacht ik toen op het moeilijkste moment maar ook de dag erna. Richard suste het een beetje en was van mening dat dit geen momenten zijn om dergelijke beslissingen te nemen. Binnen een week liep ik weer. Binnen een week trainde ik zelfs weer mee met de DEM-duinloopgroep. Voor Richard toen het moment om toch weer een marathon ter sprake te brengen. Rotterdam. Ik wees het resoluut af. Immers, er zou dan maar zes weken tussen deze en de Zweedse zitten. En Stockholm was mijn droom! Het idee dat deze droomreis in duigen zou vallen lokte me niet echt. Maar er zat een verhaal aan vast. In Spijkenisse had ik de tijd neergezet van 3:44. Rotterdam zou ik dan langzamer moeten gaan doen, zeg maar in vier uur. Iemand die ook erg graag die tijd wilde aantikken zou dan met me mee lopen en ik had een mooie lange duurloop te pakken op weg naar Stockholm.

Het hield me bezig. Zou ik dat nou wel doen, of niet? Ik wilde toch eerst even weer normaal trainen.  Dat trainen pikte ik verrassend snel weer op. Richard volgde me op de voet en kon zijn ongeduld nog maar net voor zich houden. Uiteindelijk zegde ik toe. Ik zou het doen. Op één voorwaarde: dit hield ik voor mezelf. Dit werd niet aan de grote klok gehangen. Richard, degene die ik zou hazen en ik wisten het. Meer niet. Helaas moest degene die ik zou hazen door een blessure afhaken. Inmiddels had ik me wel ingeschreven..

Het trainen ging erg lekker. En de langere lopen gingen bijna als vanzelf. Zo langzamerhand kon ik het maar moeilijk voor me houden en Niels was zo ongeveer de eerste die van mijn plan hoorde. Niels had weinig bedenktijd nodig. Hij wilde het ook gaan doen. In mijn tempo. Voor hem als voorbereiding naar zijn avontuur in juni (Alpe d’HuZes). Ik kreeg er al meer zin in. Tenslotte hebben Niels en ik meer marathon plannen..

Na enige weken en vele twitterberichten over de marathon in Rotterdam fluisterde ik ook Ron toe dat ik daar in April zou meelopen. Ron reageerde heel enthousiast. Door zijn geweldige reis naar Nepal zat er een gat in zijn voorbereiding. Een zeer snelle tijd neerzetten bij de marathon zat er nu even niet in. Het kwam hem wel goed uit als we met zijn drieën dit als een mooie lange duurloop zouden gaan pakken. Geen stress van tijd in de koppies, maar een mooi tempo opzoeken en de marathon nemen zoals die is. Rondkijkend, genietend van het evenement.

Nu ik dit schrijf zit ik echt aan de vooravond van de Rotterdamse marathon. Ik voel me topfit en weet dat ik beter voorbereid ben dan ooit. Er is geen andere spanning die die hele leuke. Die van het hebben van een leuk reisje morgen! Wat ben ik blij dat ik heb toegestemd.

Ook Niels en Ron hebben er erg veel zin in. Vandaag hadden we al telefonisch contact, Niels was al bij me thuis op weg naar Rotterdam om de startnummers op te halen.

We’ll never walk alone!

Read Full Post »