Het was voor mij een wat mager wedstrijdjaar. Dit loopje van vandaag was de zesde. Normaliter doe ik als het even kan elke maand iets. Maar dat is er dit jaar niet van gekomen. Daarbij moest ik tot twee keer toe uitstappen. In Schagen was het mij veel te heet, bij de Marquetteloop gaf ik de warmte ook de schuld en stapte halverwege uit. In feite speelde er toen iets anders mee.
Al langer merkte ik dat de duurlopen erg zwaar vielen. Tot ik op een gegeven moment niet veel verder kwam, op een acceptabele manier, dan pakweg 12 tot 14 km. Daarna werd het zeuren. Wandelen, rennen, wandelen. Ik begreep er niets van. Een fraaie uitschieter was de Sultanaloop eind Maart. Daar liep ik de 10 em in gemiddeld 4’59”, en dat met een snijdende koude wind. Het zat er dus nog wel in.
Na de Marquetteloop zat ik weer in de spreekkamer van de diabetes specialiste. En ja hoor, mijn suiker was veel te hoog. Er was geen ontkomen aan, ik moest aan de medicijnen. Ik was woest. Ik drink geen alcohol, sport 4 tot 5 x per week. Let als een accountant op mijn voeding en dan toch…
Maar, eigenlijk is het spectaculair te noemen, binnen een week na de eerste tabletten voelde ik dat ik meer energie had. De duurlopen gingen weer zoals ik gewend was. 15, 18 of 22 km; het ging weer als voorheen. En, mijn gewicht begon te dalen. Iets wat tot mijn grote frustratie nooit lukte. Ondanks mijn eerder genoemde levenswijze. Ondertussen had ik van mijn lieve collega Ans ook de nodige tips gekregen op het gebied van voeding. Enfin, 8 kg eraf scheelt heel veel. Het was te voelen tijdens het lopen. En het mooie, het gewicht schommelt ook niet meer.
De halve marathon van Texel ging lekker. Ik liep die met Cor samen. Ietwat gereserveerd. Gewoon niet te gek, eerst maar eens kijken hoe dat zou uitpakken. Dat ging dus goed. Ik nam me voor om in Spijkenisse weer een mooie halve marathon neer te zetten. Immers, wat ik in het hoofd heb, komt daar altijd wel goed. Mijn coach echter liet doorsijpelen dat ik eens iets anders zou moeten doen in plaats van wederom Spijkenisse. Hij heeft gelijk, want eigenlijk wil ik niet elk jaar hetzelfde.
Mijn oog viel op de Twiske Molenloop. Lekker dichtbij. En dan 16,1 km. De afstand die ik met grote voorkeur loop.
Van nervositeit was geen sprake hoor. Ben je mal! Maar, ik was om 5 uur wakker, en om half zes, me weer omgedraaid, zes uur. Om tien voor zeven vond ik het welletjes. Eruit. Had ik nou buikpijn? Wat een raar gevoel. Niet ziek worden. Niet nu want…
Met Jan en Anja, twee van mijn trouwe loopmaatjes stond ik aan de start. Veel te warm gekleed, zoals ik later zou merken. Bij de eerste km al voelde ik dat het goed zou komen. In Zaandam gemiddeld 4’59”, daar wilde ik onder. Punt uit. De eerste 7 a 8 km zaten we op 4’52” maar toen de bocht om en huppekee, wind pal tegen. En niet zo zuinig ook. Jan en ik hielden Anja uit de wind, en ik werd wat narrelig. Geen gehannes vandaag! Ik wilde onder de tijd van Zaandam. Dat tegen de wind in lopen duurde drie lange kilometers. Daarna wist ik me snel weer te herpakken. Mijn verbetenheid kwam weer opzetten. Lopen!
Het is gemiddeld 4’56” geworden. Geen pr, voor de genen die daar als eerste naar vragen.. Maar het voelt zeer beslist wel als een pr. Ik ben hier heel erg blij mee!
Super fijn dat je gewicht nu is wat je wilt, zo zie je maar, pillen zijn niet altijd verkeerd. Nu weer eens lekker kunnen genieten, TOP 😃
toppertje martin lekker blijven rennen👍
Goed gedaan Martin, en mooi beschreven.