Lopen in de ochtendmist; onbetaalbaar!
Het zijn niet mijn eigen woorden maar ik deel wel deze mening.
Gisteren was het prachtig in de duinen. Ik had een wel heel kleine groep gevorderden, waarschijnlijk door de Wijckloop van vandaag. Maar ik hield mij toch vast aan het programma. We zeiden het al tegen elkaar, tussen de snelle 200tjes door, wat een schitterende omgeving toch weer. Een fraaie deken van mist hing over het gras en de struiken, even later in een laantje, zagen we een samenspel van mist en zich door de bomen wurmende zonnestralen..Je zou bijna even stilstaan en een foto maken of gewoon kijken. Maar daar kwamen we niet voor,, rennen!
Vanmorgen begon de dag hetzelfde. Toch was de zon iets krachtiger. Al vrij snel hadden we het aardig warm. Met zeven liefhebbers liepen we op een iets hoger tempo dan de planning richting Johanneshof. Iwan was voor het eerst mee. Gisteren hoorde ik dat hij om gezinstechnische redenen niet naar de training kon komen. “Nou, stuur hem morgen maar naar mij toe, hij kan wel met ons mee”. Ik ken zijn tempo maar eerlijk gezegd wist ik niet hoe het met zijn duurvermogen zat. Voorzichtig vroeg ik er naar tijdens de eerste kilometer. Hij antwoordde dat zijn laatste lange duurloop in april was. Op Texel. Huh? Jawel hoor, hij had er de zestig km gelopen. Tja, waar maak ik mij dan druk om…
Zo in de buurt van Johanneshof kwam Bas ons tegemoet lopen. En we waren compleet. Tegenover het ons bekende restaurant doken we het bos in om een gedeelte van de zwarte route even mee te pakken. Het meest bosrijke gedeelte van deze route. Ook hier was het weer genieten van de natuur. Nu moet ik wel even bekennen dat het lopen op onverhard terrein even wat meer energie kostte. Of had ik toch wat last van de training op zaterdag? Doorzetten maar. Tenslotte liepen Jan en Anja ook door of er niets aan de hand was. Om over Arjan nog maar te zwijgen. Op een gegeven moment gaf ik drie snelle mannen de opdracht een lusje extra te pakken. En ….heel leuk, ze luisterden ook nog!
Bij Johanneshof aangekomen zaten we op de 18 km. We konden al beredeneren dat het niet bij 22 km zou blijven. Oei…dat zou voor mij dan weer eens een wat grotere afstand worden. Na wat water te hebben bij getapt gingen we verder. Iwan en Arjan zetten een lichte versnelling in en in no time zagen we hen ook niet meer.
Op 21 km, pfff ik was op. Ik liet de overige lopers gaan en zou er wel achteraan hobbelen. Frank, al vaker bewees hij zich als mijn ‘motortje’, bleef bij me. En we liepen ook gewoon door. Wandelen moesten we maar niet doen, dan zou het wel een erge lange tocht worden. En de laatste kilometer moest en zou de snelste zijn. Dus nog even de tanden op elkaar en lopen! Het ging ook nog. Natuurlijk ging het 🙂
24 km in the pocket!
Werkelijk onbetaalbaar dat gevoel! Mist, weinig geluid of zicht, alleen je eigen gehijg en gestamp, SUPER 🙂
Ik hou er ook van om de mist in te gaan!
Lopend welteverstaan…